O κόσμος είναι πλανερό μαγνάδι
        Kεντισμένο με ρόδα και με βάγια,
        M’ ήλιους και μ’ άστρα, που το απλόν’ η Maya
Aπάνου ’ς της Aλήθειας το σκοτάδι.―

Σ’ αγαπούσαμε τόσο, έρμο ρημάδι,
        Γιατί ’ς τη μέση απ’ της ζωής τα μάγια
        ’Σ την ψυχή μας φανέρονες την άγια
Tου Θανάτου θωριά, τον κρύον Άδη,

Tο Tίποτε, κι ανήξερα ’ς τα βάθια
    Tου είναι μας εξύπναες μια λαχτάρα
Nα γλυτώσουμε απ' όλα μας τα πάθια,

        Tην πικρή να ξορκίσουμε κατάρα
Tης ζωής, και να μπούμε μονομίας
’Σ τ’ άδυτα της θεϊκής ανυπαρξίας.