Εφαρμογή στο κινητό μου έστειλε μήνυμα ότι σημειώθηκε έκρηξη του ηφαιστείου Νεβάδο ντελ Ρουίς στην Κολομβία. Μεγάλο στο πλάτος ηφαίστειο, σκεπασμένο με παγετώνες η σύντομη περιγραφή που δίνει η εφαρμογή, η κορφή του φτάνει τα 5.321 μέτρα. Αν δεν σας λέει τίποτα, να σας πως ότι το Νοέμβρη του 1985 μικρή έκρηξη έλιωσε τους πάγους στην κορφή στέλνοντας με ταχύτητα κάτω στις πλαγιές ένα μείγμα από λάσπη και ηφαιστειακό υλικό που λίγο πριν τα μεσάνυχτα σκότωσε 23.000 ανθρώπους, κυρίως στην πόλη Αρμέρο. Ένα φαινόμενο που οι γεωλόγοι ονομάζουν λαχάρ (δανεισμένος όρος από την ιαβαϊκή γλώσσα).

Ήταν δυο μήνες μετά από το μεγάλο σεισμό της Πόλης το Μεξικού, που στοίχισε τη ζωή σε 10.000 ανθρώπους (επίσημος απολογισμός). Αυτόν μάλλον τον θυμάστε.

Η δεκατριάχρονη Ομάιρα Σάντσες Γκαρζόν παγιδεύτηκε στα ερείπια του σπιτιού της και πέθανε μπροστά στις κάμερες τρεις μέρες μετά την καταστροφή. Τα πόδια της πιάστηκαν στο τσιμέντο και τα συνεργεία διάσωσης αδυνατούσαν να δώσουν τις απαραίτητες πρώτες βοήθειες αν την ακρωτηρίαζαν για να τη σώσουν. Πέθανε από υποθερμία ή σηπτικό σοκ - έτσι διαβάζω.

Την αγωνία της έδειχναν κι εδώ τα τρία κρατικά κανάλια. Είμαστε διαφορετικοί τότε, κανένας δεν πρέπει να σκέφτηκε να βάλει το βίντεο να γράψει, να το κρατήσει σε κάποια τεχνητή μνήμη και να το αναμεταδώσει, να το κάνει viral. Η μνήμη του νου τότε διαρκούσε, αρκετά περισσότερο από την υστερία του που ονομάσαμε αυτά τα χρόνια μνήμη.

Σε κάθε περίπτωση η ανάμνηση της ήταν αρκετά δυνατή, τη μοιραστήκαμε όλοι, ώστε να την περάσουμε στην ψηφιακή αθανασία.

Θα ήταν τώρα λίγο μεγαλύτερη από τα 50 χρόνια, δέκα χρόνια μικρότερή μου. Πέρα από τη μνήμη από εκείνες τις τρεις μέρες έμεινε, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό, ένα ερωτηματικό, μια μεγάλη απορία.

Η φωτογραφία του Frank Fournier.