Έχουμε υπουργείο Πολιτισμού που υποτίθεται πως φυλάττει Θερμοπύλες. Αλλά εν τέλει είναι Υπουργείο Ευπιστίας. Όταν η UNESCO η κεχαριτωμένη παίρνει μια πρωτοβουλία και ενθαρρύνει έναν αγγλοελληνικό διάλογο «για τον Παρθενώνα», καταμεσής ενός δήθεν «συνεταιρικού Αιγαίου» και με την Ελλάδα να δέχεται συνδρομή από ιδρύματα για έναν ανελκυστήρα πλαγιάς και δήθεν εμπνευσμένες προτάσεις για το καινοφανές «αρχαιολογικό μπετόν» από ένα τέκνο της, όταν ο «βράχος» αναμασάται ως «ιερός» και μηρυκάζεται ως χρυσή τουριστική αγελάδα αλλά ο νους των ιθυνόντων αποτελείται από εύπιστες, ηττοπαθείς λούγκρες του πνεύματος, η Ελλάς καταπίνει το δόλωμα και πριν την ποθούμενη συνάντηση, προλαβαίνει μια στελεχάρα του Βρετανικού Μουσείου και εξηγεί πως ο έρμος ο Έλγιν βρήκε τα αρχαία «πεταμένα» και τα σύναξε ωσάν τρελή νοικοκυρά σε ένα τσαρσί αχμάκηδων.

Δεν μαζεύεται με οιωνούς και αγανάκτηση το Ελγίνειο έγκλημα. Μήτε πόλεμο δεν είμαστε σε θέση να προκαλέσουμε. Θεωρώ πως ο μηχανισμός του Υπουργείου Πολιτισμού πιάστηκε Κώτσος και οφείλει να αλλάξει η σύνθεσή του, αφού η Ελλάς ανακηρύξει, επιτέλους, το «Ελγίνειο άγος» και αρνηθεί ευπρόσωπη ταφή στην Αττική Γη, όλων των υπευθύνων.

Κι επειδή ο θυμός παράγει παραγωγικές ιδέες, επειδή οι Άγγλοι δεν πρόκειται να παραχωρήσουν μήτε ένα κυμάτιο από την επί του Βράχου παράδοση, προτείνω το εξής τέχνημα, που αφορά όλες τις κλεμμένες αρχαιότητες αυτού του ντουνιά. Στο Βρετανικό Μουσείο, η αίθουσα των Ελγινείων, να κηρυχθεί Ελληνικό Έδαφος και ως ελληνική επικράτεια να αντιμετωπίζεται, με ψήφισμα της Unesco και του ΟΗΕ, επομένως να αποκτήσει ξεναγούς και φύλακες γκαγκαρους και ρωμιούς.

Αεισιχτίρ, κατά τα λοιπά.