Η ημερομηνία, γραμμένη με ανεξίτηλο μαρκαδόρο στην πλαστική θήκη των σλάιντ, πληροφορεί Τρίτη, 3/12/1991. Περπατούσα σε παραλία στο Λαγανά της Ζακύνθου και έπεσα σε εκκόλαψη θαλάσσιας χελώνας, της καρέτα, από φωλιά στην άμμο. Ο καιρός ήταν ζεστός στο κατώφλι του χειμώνα. Έδειχναν να πασχίζουν να προχωρήσουν και τα πήρα με το χέρι ως το νερό για να φύγουν, ένα προς ένα. Δεν έπραξα by the book, σίγουρα. Σίγουρα στις μέρες μας θα γκούγκλαρα από το κινητό να δω τι πρέπει να κάνω ώστε να είναι το σωστό, το συμβατό με φύση και πρωτόκολλο. Δεν θα είχα τη σιγουριά που είχα τότε να πιάσω τα μικρά να τα αφήσω στο νερό να φύγουν μόνα για να βρουν το δρόμο τους. Της μιας στιγμής η ενηλικίωσή τους. Αλλά τώρα που ξαναβλέπω και θυμάμαι, στην περίπτωση αυτή και η φύση δεν πήγαινε σύμφωνα με το πρωτόκολλό της, ήταν σε πείσμα του εαυτού της καθώς η περίοδος εκκόλαψης στο Λαγανά διαρκεί μέχρι τον Οκτώβρη.

Ήταν πλέον Δεκέμβρης, οι τουρίστες και οι εθελοντές φευγάτοι, οι στατιστικές κι ο μήνας ενάντια σε πιθανότητα επιβίωσής τους. Δεν πρέπει να έζησαν για πολύ, υποθέτω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αν τα άφηνα δίχως να τα πάρω στο χέρι μέχρι το νερό, θα έφευγα από την παραλία νιώθοντας μαλάκας με πρωτόκολλο.