— «Είναι πολυγραφότατος και ακριβοθώρητος· λίγες και προσεκτικά επιλεγμένες οι εμφανίσεις του στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αιχμηρός και τρυφερός μαζί. Με διεισδυτική ματιά σε όσα συμβαίνουν γύρω του και χιούμορ που σπάει κόκαλα.

Ο Γιώργος Μανιώτης των περίπου 100 θεατρικών έργων, των δεκάδων ποιημάτων και διηγημάτων και των 28 μυθιστορημάτων, αυτή τη φορά καταπιάνεται με “τους μηχανισμούς που βλάπτουν το αγαθό της ζωής” στη “Βίβλο του Κακού”, το νέο του μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα».

«Ακριβοθώρητος», αλλά στη συνέντευξη που παραχώρησε στην Τασούλα Επτακοίλη, «Το κακό μας κυκλώνει από όλες τις πλευρές» (Καθημερινή, 26/1/25), συμπεριλαμβάνονται, εκτός από φωτογραφία του, και τρία πορτρέτα του. Ναι, είναι από τον Γιάννη Γαΐτη, τον Γιώργο Σταθόπουλο και τον Γιάννη Τσαρούχη. Κάπου έπρεπε να τα δείξει ο συγγραφέας. 

Ο κ. Μανιώτης όμως ουδόλως φοβάται να περιμένει, όχι για να ευθυγραμμιστεί με την πραγματικότητα αλλά για τη στιγμή που η πραγματικότητα θα τον δικαιώσει: 

«– Τα έργα που μένουν στο συρτάρι τι γίνονται; Τα άπαιχτα ή τα αδημοσίευτα;

– Σιτεύουν! Γράφονται και ξαναγράφονται, καθώς προσπαθώ να τα τελειοποιήσω. Συχνά οι ίδιες οι εποχές που ζούμε δεν μας επιτρέπουν να δούμε μερικές αλήθειες, αλλά η πραγματικότητα με την ελεύθερη ροή της συμπληρώνει τα κενά. Τότε απελευθερώνονται σκέψεις που δεν τις φανταζόμαστε και αυτό που φαίνεται αδυναμία, έλλειψη και ατέλεια μέσα σε αυτά τα καθηλωμένα έργα, έρχεται με τις καινούργιες εμπειρίες και αποκαθίσταται. Τα έργα αυτά λοιπόν ολοκληρώνονται και παίρνουν την τελική τους μορφή».

«– Τι πιστεύετε ότι θα γράφουν οι εγκυκλοπαίδειες του μέλλοντος στο λήμμα “Γιώργος Μανιώτης”;

Συγγραφέας. Έγραφε για να κάνει μια de profundis ανάγνωση της εποχής του, χωρίς έξωθεν παρεμβολές και ενθουσιασμούς».

Στο ψηφιακό σύμπαν που δεν υπάρχουν πια εγκυκλοπαίδειες ο καθένας δύναται να κατασκευάζει το λήμμα του – όπως εξάλλου και το μνήμα του.   

— Διάβασα τη συνέντευξη του Γιώργου Τσεμπερόπουλου στη Μαρία Κατσουνάκη «Έλεγα κι εγώ τον Στέλιο κλαψιάρη. Δεν ήμουν σωστός», στην ενότητα «Γεύμα με την ‘Καθημερινή”» (26/1/25), όπου ο σκηνοθέτης μιλάει για τη μεγάλη επιτυχία του «Υπάρχω».

«– Ποια φράση ή στίχος αποδίδει για εσάς πληρέστερα το πνεύμα της εποχής;

– “Η ζωή μου όλη είναι μια ευθύνη / Όλα μου τα παίρνει τίποτα δεν δίνει”. Με αυτή τη σειρά παίρνουμε τις πληροφορίες από το τραγούδι. Ξέρετε, πρέπει να το μεταφράσουμε γιατί η ταινία θα πάει στο εξωτερικό. Έχουμε σκαλώσει τρεις εβδομάδες στη λέξη “ευθύνη”. Ολοι οι νέοι μεταφραστές αποδίδουν το ευθύνη burden. Το βάρος. Και λέω –κατέφυγα και στην ΑΙ για να τους το εξηγήσω– δεν μπορεί να είναι burden. Γιατί στον άνθρωπο εκείνης της εποχής όταν ανέθετες μια ευθύνη “πέταγε”. Άρχιζε να υπάρχει. Πώς θα προκόψεις αν δεν αναλάβεις την ευθύνη; Αν το δει κανείς ως βάρος εξαφανίζεται το περιεχόμενο. Ευθύνη σήμαινε προαγωγή».

Δεν ξέρω, μια ιδέα λέω: «responsibility», ίσως. 

— Διάβασα το άρθρο «Βλέποντας και κάνοντας» στο πρωτοσέλιδο του κυριακάτικου Βήματος (26/1/25) του εκδότη παρά τω εκδότη Ι. Κ. Πρετεντέρη: 

«Δεν χρειάζεται πάντως ιδιαίτερη σοφία για να καταλήξεις ότι τα βιολογικά φύλα είναι δύο σύμφωνα με τη βιολογία και όχι “χιλιαδεκαδύο” που έλεγε και ο Ρασούλης. Από αυτή την άποψη αν η προεδρία Τραμπ, πέρα από την κομπορρημοσύνη και τη μεγαλαυχία της ρητορικής της, λειτουργήσει και σαν μια επιστροφή στην κοινή λογική, δεν θα είναι καταστροφικό. Άλλωστε δεν χρειαζόταν ο Τραμπ για να καταλήξουμε ότι τα βιολογικά φύλα είναι δύο [...]».

Η θέση του κ. Πρετεντέρη για τα δύο φύλα έρχεται μερικές μέρες μετά την ταυτόσημη θέση του Πρωθυπουργού για το ίδιο θέμα. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Η απορία βέβαια εδώ δεν είναι γιατί ο κ. Πρετεντέρης σιγοντάρει τον κ. Μητσοτάκη αλλά γιατί ο Πρωθυπουργός πρέπει να έχει θέση και για το πόσα είναι τα φύλα στη βιολογία.

— Θα μου πείτε όμως ότι χθες “συζητήθηκε” στα κοινωνικά δίκτυα η άποψη του Άρη Σερβετάλη για τις αμβλώσεις: 

«“Οι αμβλώσεις για μένα είναι μια δολοφονία. Είναι απροστάτευτα πλάσματα που προτιμάμε να τα σκοτώσουμε. Δυστυχώς αισθάνομαι πως τη γυναίκα δεν την τιμά να ταυτίζεται με μια δολοφονία, ειδικά ενός πλάσματος που είναι τελείως απροστάτευτο. Είναι προτιμότερο για μένα να πάρει κάποιος την ευθύνη, να το κυοφορήσει και μετά ας το πετάξει, ας το δώσει σε ένα ορφανοτροφείο, υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά”, ανέφερε ο ηθοποιός.

Στη συνέχεια, επισήμανε πως θεωρεί ότι το ζήτημα των εκτρώσεων “είναι μια πολύ μεγάλη αδικία και για τις γυναίκες, και για τα παιδιά που δεν υπάρχουν. Εγώ ή εσύ δε θα υπήρχαμε με την επιλογή μιας γυναίκας να σκοτώσει το παιδί της. Νομίζω δεν τιμά αυτό τη γυναίκα. Λένε για αυτοδιάθεση, και αυτό το πλάσμα δεν έχει αυτοδιάθεση που δεν ορίζει τον εαυτό του αλλά ορίζεται από έναν άλλο άνθρωπο που πρέπει να το προστατεύσει”» («Άρης Σερβετάλης: “Οι αμβλώσεις είναι δολοφονία, να το κυοφορήσει και μετά ας το πετάξει”», Lifo, 27/1/25).

Τάδε έφη λοιπόν Άρης Σερβετάλης ορμώμενος από θέση που διατύπωσε ο ευρωβουλευτής της «Νίκης» κ. Αναδιώτης. Δηλαδή, σχολίασε ένας ηθοποιός τη θέση άλλου ηθοποιού.