Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία,
βαστά λιβάνι και κερί, χαρτί και καλαμάρι.
Το καλαμάριν έγραφε και το χαρτίν ομίλει:
– Βασίλη, πόθεν έρχεσαι και πόθεν κατεβαίνεις;
– Από τη μάνα μου έρχομαι και στο σχολειό πηγαίνω.
– Κάτσε να φας, κάτσε να πιεις, κάτσε να τραγουδήσεις.
– Εγώ γράμματα μάθαινα, τραγούδια δεν ηξεύρω.
– Αφού ηξεύρεις γράμματα, πες μας την αλφαβήτα.
Και στο ραβδίν ακούμπησε να πει την αλφαβήτα.
Και το ραβδί ήτανε ξερό και βλάστησε κλωνάρια,
κι απάνω στα κλωνάρια του βρύσες εκυματούσαν
και κατεβαίναν τα πουλιά κι έλουναν τα πλεκτά των,
κι έλουναν τον αφέντη μας τον πολυχρονεμένον.
– Εσένα, αφέντη μ’, πρέπει σου στ’ άλογο να καθίζεις,
και να περνάς τον ποταμό, στη γη να μην αγγίζεις,
και πάλι ξαναπρέπει σου καράβι ν’ αρματώσεις.
Πολλά ’παμε τ’ αφέντη μου, ας πούμε της κυράς μου:
Κυρά, μαρμαροτράχηλη, κορώνα φορεμένη
στου Βασιλή την κάμαρα σ’ έχουν ζωγραφισμένη.
Έχεις και γιο στα γράμματα και γιο και στο κοντύλι.
Ο Θεός να σε τόνε χαρεί, να βάλει πετραχήλι.