Η πραγματοποίησις των εθνικών μας πόθων δεν εξαρτάται τόσον εκ των ιδικών μας πράξεων, όσον από την συνδρομήν των διεθνών περιστάσεων, αίτινες διαφεύγουν της ιδικής μας επιρροής.

[Ο «μαλλιαρισμός» είναι] ο μεγαλύτερος εχθρός ουχί της καθαρευούσης, την οποίαν είναι αδύνατον να επηρεάση, αλλά της δημοτικής.

Όταν οι λαοί αποτυγχάνουσι, δεν ερωτώσι, και καλώς κάμνουσι, αν έπταισαν αι κυβερνήσεις, αλλά το πρώτον των έργον είναι να τας ρίψωσι.

Το συμφέρον του εργάτου οφείλει να υποχωρήση εις το γενικώτερον κοινωνικόν συμφέρον.

Όταν αποθάνω, ο αρχηγός της Δημοκρατικής Ενώσεως [Αλέξανδρος Παπαναστασίου] θ’ αναγκασθή να με νεκρολογήση ως ακολούθως: «Αγαπητοί φίλοι, ο προκείμενος νεκρός ήταν ένας αληθινός άνδρας, με μεγάλο θάρρος, με αυτοπεποίθησιν και δι’ αυτόν και διά τον λαόν τον οποίον εκλήθη να κυβερνήση. Ίσως έκαμε πολλά σφάλματα, αλλά ποτέ δεν του απέλειψε το θάρρος, ποτέ δεν υπήρξε μοιρολάτρης, διότι δεν επερίμενε ποτέ από την μοίραν να ιδή την χώραν προηγμένην, αλλά έθεσεν εις την υπηρεσίαν αυτής όλον το πυρ το οποίον είχε μέσα του, κάθε δύναμιν ψυχικήν και σωματικήν».
 

Δημαγωγούντες εκάστοτε τον ελληνικόν λαόν και καπηλευόμενοι τον πατριωτισμόν, διά να παραστήσωμεν εις αυτόν ότι είναι λαός περιούσιος [...] καταντήσαμεν να πείσωμεν αυτόν ότι εις τον αγώνα του πολιτισμού και εις τον αγώνα της προόδου και εις τον αγώνα της αμίλλης δεν έχει ανάγκην, όπως επικρατήση, να μεταχειρισθή τα ίδια όπλα τα οποία μεταχειρίζονται οι άλλοι λαοί. [...] Πάντα ταύτα κατορθώσαμεν να πείσωμεν τον λαόν ότι ήσαν περιττά. Συγχρόνως αφήσαμεν αυτόν να επαναπαύεται ότι, εάν του λείψουν όλα τα άλλα εφόδια, δύναται όμως, κρατών επάνω εις τον δίσκον της επαιτείας τας παρελθούσας δόξας του, να προσέρχεται εκάστοτε προς τους ισχυρούς εκείνους, οι οποίοι κατ’ άλλον τρόπον εργασθέντες εγένοντο ισχυροί, διά να ζητή υπέρ εαυτού ως επαιτείαν, επί τη βάσει των παλαιών περγαμηνών του, όπως υπερασπίζη τα δίκαιά του.

[Οι Κωνσταντινικοί] ακολουθούν την πολιτικήν της αυτοτελείας, δηλ. της απομονώσεως. Ημείς ακολουθήσαμεν την πολιτικήν της «υποτελείας», δηλ. των συμμαχιών.

Η νέα ελληνική αντίληψις κακώς εννοεί ότι δεν δυνάμεθα να αξιώμεν από τους ξένους να είναι φίλοι της Ελλάδος. Ό,τι οφείλομεν να πράττωμεν, είναι όπως ημείς αυτοί κατορθώνομεν να ευρίσκωμεν τους συνεργάτας και συναγωνιστάς εκάστοτε εν τω κύκλω, εν τω οποίω ευρίσκεται περισσοτέρα προσαρμογή των ιδικών μας συμφερόντων.

Η Ελλάς είναι πολύ μικρόν κράτος διά να διαπράξη τόσον μεγάλην ατιμίαν.

Είναι γνωστόν ότι εις την συνδρομήν των προστατίδων Δυνάμεων προσέφυγε πάντοτε η Ελλάς και διά το ψύλλου πήδημα.