Θέλεις να γίνεις σοφός; μάθε όσα αρκούν διά να δυσπιστείς προς την ιδίαν σου σοφίαν. Πρόσεξε όμως μη τα μάθεις όλα, διότι δεν θα πιστεύεις πλέον εις τίποτε.

Αλοίμονόν σου όταν αρχίσεις να ζεις με αναμνήσεις· εγήρασες.

Από τους ανθρώπους, τους έχοντας το συμφέρον εις την θρησκείαν, να προτιμάς πάντοτε τους έχοντας την θρησκείαν εις το συμφέρον· τουλάχιστον οι δεύτεροι έχουν μίαν θρησκείαν, ενώ οι πρώτοι δεν έχουν καμμίαν.

Λάλησον και εκρίθης.

Αγάπα τον χορόν· είναι η λογική των ποδών.

Η στιγμή της πραγματικής ησυχίας σου δεν είναι εκείνη, καθ’ ην κοιμάσαι συ, αλλ’ εκείνη, καθ’ ην κοιμάται η συνείδησίς σου.

Υποπτεύου πάντοτε τον θόρυβον· πίθος πλήρης ουδέποτε θορυβεί· ο κενός, ορχήστρα ολόκληρος.

Ν’ αγαπήσεις άπαξ, είναι αίσθημα· ν’ αγαπήσεις δις, είναι τέχνη· ν’ αγαπήσεις τρις, είναι έξις· τετράκις, ανισορροπία· και πέραν; ―ω θεέ μου!...

Έχει και η καρδία την φιλοσοφίαν της, ―ο οίκτος· έχει και την ποίησίν της, ―ο έρως· έχει και την παραφροσύνην της, ―το μίσος.

Εις δύο περιστάσεις δεν επιτρέπεται η δειλία· εις τον πόλεμον και εις τον έρωτα.

Λόγος στηλώνει την ψυχήν και λόγος την κρημνίζει.

Όταν ο στόμαχος παίζει βιολί, ο εγκέφαλος αρχίζει πολύ κακόν χορόν.

Όπου ακούεις στόμαχον διεγειρόμενον, τρέμε· ο στόμαχος είναι η λογική των λαών.

Και χωρίς εκλογάς και χωρίς διενέξεις και χωρίς αγορεύσεις, σύμπας ο κόσμος των ανθέων παρεχώρησε την ψήφον του και το σκήπτρον εις το Ρόδον.
    Τίς εσκέφθη έκτοτε εις τον αιώνα να διοργανώση επανάστασιν κατ’ αυτού;
    Και τίς ηδυνήθη να μείνη μίαν στιγμήν πλησίον του, χωρίς να κλίνη την κεφαλήν, ως ευπειθής υποτελής, και να παραδοθή εις την ηδονήν και την μέθην του ευώδους Βασιλέως;
    Παρ’ αυτού εδανείσθη η Ηώς το αιδήμον της χρώμα, και παρ’ αυτού ο δύων Φοίβος εδανείσθη της πορφύρας του τα κοσμήματα.
    Παρ’ αυτού έλαβε το χαρακτηριστικόν χρώμα της η Υγεία, και παρ’ αυτού η εψιμυθιωμένη Αστάρτη ελήστευσεν ασυστόλως το χρώμα, όπως καταπολεμήση το εκστατικόν γόητρον της παρθένου Αιδούς.
    Παρ’ αυτού τέλος και αυτός ο Έρως έδρεψε την άκανθαν, δι’ ης αφαιμάσσει τας ανθρωπίνας καρδίας, διά της γλυκυτέρας απάτης και των γλυκυτέρων πόνων.
    Δι’ αυτού και του ονείρου η ηδονή, δι’ αυτού και του ονείρου η οδύνη!

Ενώ όμως όλοι οι λαοί εθεώρησαν τον Μάιον ως κατ’ εξοχήν της αναπαραγωγής μήνα, το περίεργον είναι, ότι εθεωρείτο δυσοίωνος διά τους γάμους μεταξύ των ανθρώπων ―πρόληψις, ήτις, ως γνωστόν, περιήλθεν και μέχρις ημών, εξακολουθεί δε επικρατούσα και μέχρι σήμερον επιμόνως και αδικαιολογήτως.
    Ενόμιζον ότι το ζεύγος εκείνο, όπερ ήθελεν ενώσει την τύχην του εν μηνί Μαΐω ήθελεν αφεύκτως υποστή συμφοράν, εκ τούτου δε είχε προκύψει και η παροιμία: «Γάμοι Μαΐου, γάμοι θανάτου».

Και λόγου γενομένου ανωτέρω περί ονύχων ανθρωπίνων, πρέπει να γνωρίζετε, ότι οι ειρηνικώτεροι και οι αγαθώτεροι άνθρωποι είνε οι τρώγοντες τα νύχια των. Εάν έχετε κανένα φίλον, όστις να έχη τοιαύτην αυταπάρνησιν, ώστε ν’ αφοπλίζη εαυτόν διά της μεθόδου ταύτης, βασισθήτε εις αυτόν τον άνθρωπον, διότι δύναται ν’ αγαπήση ειλικρινώς.
     Εάν δε συμβή να τρώγη τα ρόδινα νύχια της καμμία δεσποινίς, συμβουλεύω πάντα άγαμον να σπεύση και να την νυμφευθή, διότι δεν θα έχη κανένα φόβον από τας παραφοράς της.