Ο φθόνος, κάκιστον παθών,
των αλλοτρίων αγαθών
ενδομυχούσα λύπη,
 
προς τους λοιπούς βέλος κωφόν,
την τάλαιναν αυτού τροφόν
καρδίαν κατασήπει.
[...]
Ως τρώγει σίδηρον ιός,
ως τον αυχένα ο κλοιός,
ούτω τα σπλάχνα φθόνος.
 
Διότι φθόνος συνεχής
γίνεται πρίων της ψυχής,
νωθρός, ανθρωποκτόνος!