Η βυζαντινή ιστορία είναι αλληλένδετος σχεδόν και μακροτάτη σειρά πράξεων μωρών και αισχρών βιαιοτήτων τού εις το Βυζάντιον μετεμφυτευθέντος ρωμαϊκού Κράτους. Είναι στηλογραφία επονείδητος της εσχάτης αθλιότητος και εξουθενώσεως των Ελλήνων.

Άρα γε μέλλει η Ελλάς ποτέ να ευτυχήση
τα κάλλη της ανύβριστα ποτέ να θεωρήση;
Μέλλει να έχη και αυτή ανθρώπους τους κατοίκους,
και όχι τίγρες, λέοντας και αιματοδίψους λύκους;
Ή όλη πέπρωτ’ η Ελλάς, καθώς η Χίος νήσος,
από δαυλούς βαρβαρικούς να γίνη τέφρα ίσως;
Κι αυτήν την τέφραν να πατή κατόπ’ η νομιμότης
Χριστιανών κι Αγαρηνών, κι ας κλαίη η ανθρωπότης!

Ζήτω η μέθοδος.

Τούτην και όλες οι λοιπές ευθύς ακολουθώντας
εδώ και κει σκορπίσθηκαν συνδυασμόν ζητώντας·
κι αντίς οι άνδρες στον χορόν αυτές να προσκαλέσουν
εκείνες εκατήντησαν να τους παρακαλέσουν,
οι άνδρες ήσαν άρχοντες, οι δημιουργημένοι
διά να είν’ ακίνητοι, και πάντα ξαπλωμένοι
και δι’ αυτό ασάλευτοι, ωσάν τους παραλύτους,
οι μεν, ότι ποδήματα δεν έφεραν μαζί τους,
οι δε εύρισκαν πρόφασιν, καταρροήν στο στήθος,
οι δε, ότι εντρέπονται των θεατών το πλήθος.

Τι δεν υπάρχει στας επτά νήσους!
γερόντων πείρα πολιωτάτη,
ανδρών παιδεία υγιεστάτη,
κατά βαρβάρων οξύτης μίσους.
[...]
Αλλά φευ! όσους καθυποβάλλει
εις προστασίας ισχυροτέρων
το απροσμήχανον τούτο φέρον,
πόσον το είναι των μεταβάλλει!