Οι λαοί, όπως κάθε οργανισμός, αφομοιώνουν όσο είναι ζωντανοί, και αφομοιώνουν τόσο περισσότερο και τόσο καλύτερα όσο πιο ζωντανοί είναι. Η ελάττωση της αφομοίωσης εκφράζει [...]

Αν τω όντι επέβαλλεν η Εκκλησία ου μόνον την αγνότητα, αλλά και την περιφρόνησιν του γυναίου, επέτρεπεν εν τούτοις την λατρείαν της αγίας. Η αγιότης [...]

Και στον τάφο καθισμένη
θα ’ν’ η Απάτη και θα φαίνει
σάβανα, και θα γελά·
και θα λέει: Αυτός που εχάθη,
έπεσε σε μαύρα βάθη [...]

Η Ιστορία των αυθορμήτως βελτιουμένων πολιτειών δύναταί πως να παρομοιασθή εις πλοίον ούρια θαλασσοπορούν· αλλ’ η Βυζαντίς, απεικόνισμα κοινωνίας υπό νόμων αντιθέτων κυβερνωμένης, ριζοβολεί βαθέως [...]

Πού της απλήστου διανοίας,
πού ο θνητός ο τολμητίας
θέλει τους τέρμονας ορίσει;
Με τέχνην νέαν καθ’ ημέραν
της πρώην τερατωδεστέραν,
αυτός αυτόν θαμβοί κ’ [...]

Νομίζω ότι το κυριώτερον κατόρθωμα της γλώσσης των εφημερίδων και των κοινοβουλευτικών αγορεύσεων είναι να σύρη την ποίησιν εγγύτερον του βαράθρου της πεζότητος.

Σχήμα είναι ο κόσμος ―νέος στα μάτια του πρωτόπλαστου.
Για τον Καλλιτέχνη που μια φορά αντίκρισε αυτή τη χαρά, ο κόσμος-Σχήμα είναι αγέραστος. Κάτι που [...]

Το νόημα που στον κόσμο δίνει
έναστρος ουρανός.

Οι λογισμοί της ηδονής είναι πουλιά
Που νύχτα-μέρα διασχίζουν τον αέρα.

Οι παλμοί των σκέψεών μου προς τα κυανά πεδία των ονείρων μου κυλινδούνται μετά πικρού προαισθήματος.

Εκείνο που με συνδέει μ’ έναν τόπο δεν είναι το καλοκαίρι, είναι ο χειμώνας, και με τους ανθρώπους, οι λύπες της αγάπης.

Μα η τέχνη τα κοινά στοιχεία κορφολογά
κι απ’ τ’ άνθη των πραγμάτων
το τρίδιπλο τρυγάει
το απόσταγμά των.

Ακόμα νέαν με θαρρούν!... ωσάν τα γηρατεία
τα φέρει μόνον η λευκή και κρύα ηλικία!

Ώστε κοντεύουμε να φθάσουμ’, Έρμιππε.
Μεθαύριο, θαρρώ· έτσ’ είπε ο πλοίαρχος.
Τουλάχιστον στην θάλασσά μας πλέουμε·
νερά της Κύπρου, της Συρίας, και της Aιγύπτου,
αγαπημένα [...]

Η τραγωδία ήκμαζεν εντός του σαπφειρίνου
θεάτρου τ’ ουρανού. Εκεί ακροατάς της είχε
τους αθανάτους. Κ’ οι θεοί, επί εδρών μεγάλων
εκ καθαρού αδάμαντος, ήκουον [...]

Και νομίζεις πως μπορεί κανείς ν’ ακολουθεί το δρόμο του συρμού χωρίς να χάνει μαζί και το δικό του δρόμο!

Μετρώντας πόσος θάνατος του περίσσευε και πριν και μετά από κάθε ποίημα.

Εσένα το τραγούδι σου κόσμους τους ήχους κάνει.

Ω πνεύμα συ της Μοναξιάς, ψηλό και παναρμόνιο,
που ’χεις ναό την ερημιά, βωμό σου το βουνό,
συ τρέφεις μες στους κόρφους σου της σκέψεως [...]

Και λένε,
ή εμείς θαρρούμε πως λένε,
για τη χαρά που αγρίεψε τον ορίζοντα
κι όλη η μουντάδα του ξαμολιέται,
αναρριπίζοντας το πέλαγος, και τρέχει [...]

Όλα τα πράγματα έχουνε μέσα τους την ευφωνία· είναι ένα στοιχείο της υπάρξεώς τους κι ακόμη περισσότερο: η ίδια η ουσία τού είναι τους. Αλλά [...]

Της ζωής τίποτε δεν είναι καλό, τίποτε κακό· όλα να τα λατρεύομε κι όλα να τα τρέμουμε· βρύση ζωής όλα δεν είναι και πηγή θανάτου [...]

Δος μου λοιπόν τα μάτια των ευτυχισμένων ποιητών,
που το προνόμιον έχουνε να βλέπουν
μόνο λευκές χιονιού νιφάδες, λευκά πέταλα
λουλουδιών, λευκούς καταρράκτες και λευκά [...]

Στην Ρώμη δόθηκε ο χρησμός· έγιν’ εκεί η μοιρασιά.

Όταν μια σου στιγμή,
άνθρωπε, που ’χεις ξεφύγει το πλέγμα των θορύβων,
αισθανθείς άυλος πια και κατασταλαγμένος,
―τούτο, αν ήσουν βέβαιος πως θα ’ταν και [...]