Διάβασα την ποιητική συλλογή του Χάρη Λυπιρίδη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θερμαϊκός: Θεσσαλονίκη 2022. Επιγράφεται Πέντε σημειώματα και αποτελείται όντως από πέντε ενότητες. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που έχει τυπωθεί. Μόνη ένσταση το μέγεθος των γραμμάτων στους τίτλους των ποιημάτων (Ξένια Αποστολίδου και Νάντια Φάμελου, καλλιτεχνικός σχεδιασμός και επιμέλεια αντίστοιχα). Για το δικό μου αναγνωστικό κριτήριο η συλλογή διαθέτει μιαν αρετή: ξέρει ο αφηγητής να πει μια ιστορία. Από την άλλη η ιστορία τραβάει πολύ και μάλλον εκείνος θέλει να τα πει όλα με την πρώτη και με τη μία. Αυτή η τάση είναι εμφανής κυρίως στην πρώτη ενότητα που είναι και η εκτενέστερη. Σε αυτήν ο Τζόυ (μάλλον ένα αφηγηματικό μεταφραστικό προσωπείο του συγγραφέα που ονομάζεται Χάρης) ζει διάφορες περιπέτειες με άλλους τέσσερις φίλους, προσωποποιημένες έννοιες επίσης, η Μοίρα, η Πίστη, η Μνήμη, το Παρόν. Η συλλογή παίζει με τον αριθμό πέντε, πέντε ενότητες και πέντε φίλοι, πέντε σημειώματα. Μοιάζει σαν να εγκιβωτίζει με αυτόν τον τρόπο τις τέσσερις ενότητες που ακολουθούν την πρώτη σε αυτήν σαν ματριόσκες. Έτσι όντως δημιουργείται ένα αφηγηματικό σύστημα που μερικές φορές λειτουργεί. Μου άρεσε πολύ ότι παίζει επίσης χαλαρά με διάφορα μετρικά σχήματα χωρίς να ακολουθεί κάποιο σύστημα. Αλλά υπάρχει μια συνέπεια σε κάθε ενότητα. Αυτό δημιουργεί ένα ηχητικό μικροκλίμα που παραλλάσσει. Έχει κάτι τωρινό που με πέτυχε πολύ. Μιλάει με όρους παρόντος και πραγματικότητας. Δεν καμώνεται. Νομίζω ότι αυτό με κέρδισε για να επανέλθω και να γράψω το παρόν σχόλιο. Δεν μετάνιωσα που τον διάβασα και θα τον παρακολουθώ.