Εν μέρει για να γεφυρώσω με αϋπνία το βάσανο της νύχτας, εν μέρει αναβάσταγος που δεν θυμόμουν γρυ από τον Νιζίνσκι του Σεφέρη, συγκρούστηκα με ένα ταινιάκι από την δημοτική τηλεόραση Θεσσαλονίκης, ως συνήθως τελευταία οπτική καταφυγή αν κανένα κανάλι δεν διαθέτει παρά καθαρόαιμο κουμάρι και τζόγο. Μια εικοσαετία χωρίς τυχερά παιχνίδια και έλλειψη από σιωπές αγαπημένες της σελήνης, ήταν αρκετό βάσανο ώστε να υποστείς μια βαρετή φιλμική μακαρονάδα, απ' αυτές που προβλέπεις κάθε σκηνή ωσάν πειστικός προφήτης.

Αυτή τη φορά, το πρόγραμμα είχε κορεάτικο αμάλγαμα από τα τόσο βαρετά, ώστε η μόνη λύση ήταν να γνωρίζεις τη δουλειά του μοντέρ, του σκρίπτ, και του βοηθού σκηνοθέτη με προσέγγιση παλούκας ευκαιριακού συνέλληνα σινεματζή του πενήντα.
 
Αυτή τη φορά ο χάρτης έδειχνε νότια Κορέα. Και ήταν η ιστορία του Κανγκ Σι και της Τσον Γιο, πριν ζευγαρώσουν. Ήτοι δύο νέοι που ξεκίνησαν στραβά τον βίο, αλλά επειδή ήταν προφανώς σειρά, δεν διέθετε μήτε κάν χάππυ εντ, καθ' όσον αποσβολώνεσαι εύκολα από την ενδυματολογία και αφόρητη ταξική συνείδηση. Το αγόρι, ένας δαίμονας του πάθους, απ' αυτούς που ανεβαίνουν γρήγορα στο αερόστατο του σεναριογράφου. Η κοπέλα και η δράση της, ήταν συνοδευτική του ήθους των αρρένων θεατών, καθώς επρόκειτο για άπραγη ψυχή που αυστηρές κυράτζες την προόριζαν, ώσπου να γίνει πειθαρχική, να περάσει τρεις μέρες δεμένη σε στύλο με ελαφρά περιβολή, δεχόμενη με τα τσουβάλια αυστηρότητα και ποινές.
 
Βέβαια, όπως όλες οι ταινίες που αγγίχτηκαν από ανέμους του Ειρηνικού ωκεανού, ήτοι ιαπωνικές, κορεάτικες και κινέζικες προς το Θιβέτ, τα ενδύματα ήταν από το ίδιο καλούπι, εξαίσια βαμμένα, καλοσιδερωμένα, είτε σαν από κολλαρισμένο περκάλι, ειδικά στη λαιμαριά για κοντινά πλάνα, είτε, σε σκηνές με κίνηση, με ουρλιαχτά μισοπεθαμένων και σοβαρούς πάμπλουτους ουτιδανούς, που αναλάμβαναν να σπρώξουν την πλοκή ωσάν κούληδες που δούλευαν στο σιδηρόδρομο της Καλιφόρνια. Κανένας ηθοποιός δεν έπαιζε διαφορετικά από το άλλον, αρνούμενος να μιμηθεί χολυγουντιανό στυλάκι. Μιλούσε με τον ουρανίσκο και όλοι οι ηθοποιοί υπηρετούσαν τον στόχο των καλών εραστών ή των κακούργων εγκληματιών που ήθελαν το κακό του ζευγαριού.
 
Δεν είδα παραπάνω από είκοσι λεπτά και ήταν ήδη πάρα πολύ, εάν συγκρίνονταν με ιρανικά ή πακιστάνι έργα, παρ' όλο που η πολιτική κατάσταση δεν επέτρεπε κυκλοφορίες παραγωγών από τις νήσους του Πάσχα με σερβοκροάτη σεναρίστα, δηλαδή έργα που είναι του γούστου μου.
 
Αλλά δεν υπήρχε δεύτερο κάρφωμα σπάθας -όλα στη ταινία ήταν άπαξ, και το πιο σημαντικό, εάν το έκρινες από απόσταση, ήταν πατιτούρα από κάθε καρυδιάς σεναριακό καρύδι- στοιχεία Καμπούκι και Νο, Σαγιονάρα με την Γιόκο Τάνι με φόντο το Φουτσιγιαμα. Κινέζικα οπερετικά, και στο απώτατο βάθος του καιρού, ένα εμβατήριο «για το σμήνος που πήγε στην Κορέα, πολεμώντας για τα ιδανικά/ είχε πνίξει τους κίτρινους στο αίμα/ δείχνοντάς τους τι θα πει ελευθεριά»