Συνέβη σήμερα στις γραμμές του τρένου στην Κωνσταντινουπόλεως, στο μικρό ημικυκλικό πάρκο μπροστά από τον Αρχάγγελο. Με την πρωινή υπόσχεση σποραδικής, ψυχρής ηλιοφάνειας αποφάσισα να περπατήσω για το κέντρο, για τη δουλειά μου. Ήταν λίγο πριν τις 9 στο στενό πεζοδρόμιο γύρω από τη μία πλευρά του πάρκου και προσπέρασα αντρική φιγούρα από την οποία τίποτα δεν κράτησε η μνήμη μου. Κοντοστάθηκα μπροστά στη διάβαση και μία γυναίκα διέσχισε το δρόμο ερχόμενη προς το μέρος μου, μιλώντας στο κινητό. Καθώς έφτανα απέναντι στο σκαλοπάτι που οδηγεί στο επίπεδο των γραμμών, άκουσα τη γυναίκα να βρίζει, να διαολοστέλνει, “τα αρχίδια του μπροστά μου τρίβει ο μαλάκας και μου δείχνει να δω που τα τρίβει”. Γύρισα να δω, η γυναίκα εξακολουθούσε να μιλά στο κινητό δυνατά και κοίταξα το νεαρό άντρα που μόλις είχα προσπεράσει. Αυτός με κοίταξε κατάματα και σήκωσε τους ώμους σαν να έλεγε - άντρας προς άντρα - “τί να κάνουμε τώρα;”

Δεν είπα τίποτα, - τί να έλεγα άλλωστε; Η γυναίκα με το κινητό στο αυτί είχε κάνει μεταβολή για να περπατήσει την όψη του πάρκου κατά μήκος του οδοστρώματος και να πάει στον προορισμό της στρίβοντας από την άλλη άκρη του ημικυκλίου, αποφεύγοντας τον επιδειξία.

Αθηναϊκό στιγμιότυπο στο σημείο ακριβώς που δυόμιση χρόνια πριν είχα δει τον ταρίφα της καρδιάς μου, μπροστά στον οίκο ανοχής (κλειστός πλέον) δίπλα στις γραμμές απ' την άλλη μεριά της Κωνσταντινουπόλεως. Θυμάμαι το φρεσκοσιδερωμένο πουκάμισο στην κρεμάστρα που έβγαλε από το πορτ μπαγκάζ για να το φορέσει καθαρό στο γυμνό κορμό του. Το σεβασμό μαζί με έλξη που ένιωσα γι' αυτόν, άντρας προς άντρα. Για 'κείνη την αντρίκια επιθυμία την οποία έντυσε με τα καλά του ώστε να τιμήσει τη γυναίκα που θα την έσβηνε στη ζέστη εκείνης της νύχτας του Ιουλίου.