Δεν θα χρειαστεί να ξαναφορέσω γυαλιά ύστερα από την επέμβαση στα μάτια - ίσως, είπε ο γιατρός, η μέτρηση θα δείξει όταν περάσει λίγος καιρός. Τα γυαλιά ακόμα μαζί μου, αντικείμενο φάντασμα: το βάρος τους στη μύτη μου, η ανακλαστική κίνηση να τα βγάλω όταν κλείνω τα μάτια να τα ξεκουράσω ή όταν ξαπλώνω. Κάτι ανάλογο συμβαίνει, λένε, με ακρωτηριασμένα μέλη. Υπάρχει ένα ενστικτώδες άγχος, μια έμφυτη φοβία για την απώλεια της αρτιμέλειας (την οποία άγγιξε ο Πολάνσκι στον Ένοικο). Τέλος, ο πόνος του ψυχικού ακρωτηριασμού για όσους έφυγαν από τη ζωή κι από τη ζωή μας και ζούνε τις ζωές μας μέσω της διαρκούς αφήγησης από εμάς σε αυτούς, ο συνεχής επεξεργαστής μας σε υπόγεια σιωπηρή λειτουργία, δίχως αυτοί να ζουν ίχνος ζωής δικής τους, μόνο φαντάσματα στη δική μας.

Από την άλλη, καθώς μακριά επιβίωση σημαίνει αναπόφευκτο γήρας, ίσως έτσι καταλήγουν τα γεράματα σε ευτυχισμένα γεράματα. Με την άφεση. Παμπάλαιος κομήτης από φως και ατμό, οι παλιοί ακρωτηριασμοί μια σκόρπια ανάμνηση, ό, τι απέμεινε από το συμπαγή πυρήνα ελάχιστο στο παρόν που ούτε πονάει, ούτε βαραίνει.