Τα επτά μεγάλα κράτη του Δυτικού κόσμου ζήτησαν να αποβληθεί η Ρωσία από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, όπερ και εγένετο αποδεκτό με ψήφους 93 Υπέρ, 24 Κατά και 58 Μη μου Θυμώνεις Μάνα μου. Και ο πρόεδρος της Ουκρανίας, ντουμπλάρισε (δια ζώσης) το αίτημα συνδρομής στα δύο ελληνόφωνα κράτη, Ελλάδα και Κύπρο. Ειδικά στην πρώτη, παρουσίασε και δύο «μαχητές» που μίλησαν και στην ελληνική Βουλή. Ο ένας μίλησε για το «τάγμα Αζόφ» που η ειδησεογραφία των πρώτων ημερών του πολέμου, όταν οι επιχειρήσεις ήταν στα σκαριά, προκαταβολικώς θεωρούσε πως ήταν ναζιστικού τύπου τάγμα. Η μισή ελληνική Βουλή, προφανώς έκπληκτη, δεν χειροκρότησε τον Πρόεδρο της Ουκρανίας. Αργότερα μέσα στη μέρα, η πρεσβεία της Ουκρανίας στην Αθήνα, εξήγησε πως το τάγμα Αζόφ είναι φιλικά διακείμενο προς το Ουκρανικό καθεστώς. Άρα, η Ελλάς εδώ και σαράντα μέρες, έχει λάθος πληροφορίες.
Αυτή η διαδοχή ήταν υλοποίηση του νεοελληνικού «ου μπλέξεις», ήτοι η ενδεκάτη αυτοφυής εντολή, εντολή που ο ελληνικός κόσμος ανέκαθεν πίστευε πως ήταν εισαγωγή στην απεχθέστερη εμπλοκή. Το εντόπιο κοινό δεν γνώριζε πως θα υπάρξει και κυπριακό κεφάλαιο στην διπλωματική ιστορία της Ουκρανίας εν Μεσογείω. Ο Σύριζα έμεινε απαθής, αλλά δεν επρόκειτο να σηκωθεί από τα έδρανα της Βουλής, ακόμη κι αν ο πολεμιστής του βίντεο προσκόμιζε την κεφαλή Ρώσου πολεμοχαρούς πολεμάρχου. Η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας και η συμπολιτεύουσα κυβέρνηση χειροκρότησαν όρθιοι, λόγω απαισίων πληροφοριών για το τάγμα Αζόφ και το ρεζιλίκι, αντί να παραμείνει Ρωσο-Ουκρανική διαμάχη, συμπεριέλαβε και την χώρα μας.
Κι όμως, εγώ, πνίγοντας την αθυμία κι ένα δάκρυ, είδα με τα ματάκια μου πριν μια εβδομάδα, ένα δωμάτιο όπου οι Ουκρανοί βασάνιζαν, πυροβολούσαν και ταπείνωναν τους μισητούς Ρώσους εισβολείς της ουκρανικής επικράτειας. Οι σκηνές δεν ήταν απλώς πειστικές: προαπαιτούσαν πως ο «δυτικός κόσμος» ομοθυμαδόν «αμύνονταν ενάντια στην ρωσική τρομοκρατία». Αλλά το δόγμα «ου μπλέξεις» άρχισε να σχηματίζεται από τα μέρη της Φιλικής Εταιρείας: δεν φτάνει που η εκπρόσωπος τύπου της Ρωσίας δήλωσε την απαρέσκειά της προς ό,τι ελληνικό, αλλά και οι αντιγραφείς του «Δαρείου» του Καβάφη, άρχισαν να δίνουν σημασία στη φήμη πως οι Ρώσοι θα αντεπιτεθούν, παρά το αρχικό κάζο που υπέστησαν.
Νομίζω πως είμεθα καλοί ως ρήτορες στην αγορά και στα παζάρια, αλλά ο υπερβολικός μας ζήλος να υποδυθούμε τους «μηδέτερους» κάπου πάσχει, κάπου υστερεί, κάπου την πατήσαμε. Και δεν παρουσιάζω μέρος του παγκόσμιου χάρτη που δείχνει έγχρωμη την έκταση της ρώσικης επιρροής, σύν τη «σύμμαχο» της Ρωσίας Κίνα, μήτε κρύβει το Αφγανιστάν, με τις χώρες νοτίως των Ιμαλαΐων και την ολότελα βουβή Ιαπωνία.
Η κυβέρνηση χάνει πόντους, καθώς διστάζει να συνταχθεί με ένα αμερικάνικο Αιγαίο, και βλέπει με ανησυχία πως στράφι πήγε ο αόρατος πόλεμος εναντίον των Τούρκων, που όποια παράταξη και να ενισχύσουν, ερμηνεύεται πως έμαθαν καλά την Τρίλιζα.
Τώρα, καλά ξεμπερδέματα, με πλήθος δηλώσεων όχι σχετικών με την Ουκρανία, αλλά και με ελπίδες μπροστά στο εικονοστάσι να μη ξεκινήσουν οι ψαλμωδίες και οι Ακάθιστοι Ύμνοι για την έγκριση των F-16 που ζητά η αμερικανική κυβέρνηση για την γείτονα. Οι ελληνικές ελπίδες, κατά τα γνωστά, είναι να μας διασώσει το φιλελληνικό ρεύμα στην Γερουσία.