Πέρασαν μόλις είκοσι χρόνια από το απότομο χιόνι που έζησα στην Αθήνα το 2002, και μεσολάβησαν  πλήθος τα πήγαινε-έλα, οκτώ μετακομίσεις, παλινδρομήσεις Αθήνας-Θεσσαλονίκης με σταθμό πέντε χρόνια Κέρκυρας, σε περιβάλλον χαμένων φίλων, και μερικές χιλιάδες αυτούργια πεζά και ποιήματα. Η ευρύτερη οικογένεια αυξήθηκε, δίχως καν να ξεκινήσει ο ελιγμός Μανστάιν, άχρηστος ούτως ή άλλως. Εκείνο το βαρύ χιόνι διέθετε έναν σκιέρ που ροβολούσε την Βασιλίσσης Σοφίας ως τα ανθοπωλεία που επέμεναν στην κοιλιά της πλατείας Συντάγματος, και διέθετα έναν σουηδικό σκούφο από ξεχασμένα ταξίδια στο πουθενά.

Στην πανδημική Αθήνα, παρακολουθήσαμε ως γαλονάτοι μπαγιάτηδες την κούραση μιας απρόσωπης διοίκησης, σε μια τετράτροχη πλημμυρίδα που με ανάγκαζε να σοφίζομαι εύκολα τοποθετούμενες ερπύστριες σε κάθε όχημα, που θα έφερναν ένα τέρμα στο μαρτύριο των αττικών σωφέρηδων. Τα κανάλια βρήκαν σοφότερο να δείχνουν αναπαραστάσεις του Βόλγα, με την Αττική οδό να παραδίνεται στον Τσουίκοφ, ενώ ο Πάουλους, δυσεντερικός και σαν πυροβολημένη προτομή, εκμετρούσε τον χαμό της 6ης στρατιάς απαθής και εμβρόντητος.

Η μάχη έληξε και ξεκίνησε η διαχείριση της ήττας. Μόνον που δεν υπήρχε Γκαίμπελς να παρουσιάζει το άσπρο μαύρο και τούμπαλιν.

Μεταξύ μας δεν ξέρω στη χώρα μου τόσο ντροπιαστική ήττα, που κόλλησε στους δρόμους πιστεύοντας μόνον λανθασμένες ειδήσεις. Πόσοι υπουργοί και διευθυντές υπηρεσιών, πόσοι πρωθυπουργοί και πόσα μέλη της φαμίλιας πρέπει να αντικατασταθούν ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ;

Πλήθυναν οι ανάξιοι διαχειριστές και οι σύνεδροι προκατασκευασμένων συσκέψεων, τάχα για αντιμετώπιση της κακοκαιρίας.

Εσείς θα περιμένετε ξεπλύματα και διορθώσεις, αλλά έξω από ένα μαρτυρικό βράδι για τα φανταράκια,  θα βαρεθείτε να βιδώνετε την κυβέρνηση, τώρα που βρήκατε χίλτι να καρφώνετε εν τη ανταρσία.

Στην ουσία, ήταν μια παράσταση του τύπου «μετά είκοσι έτη» ή του μύθου για τον Ρίπ βαν Ουίνκλ. Και οι μόνοι υστερικά ανήσυχοι, ήταν (και είναι) οι φοβούμενοι πρόωρες εκλογές.

Ατουταλέρ...