Σιχαινόμουν τη βρώμη. Όταν όμως νέος άκουσα από φίλη ότι ο υπερήλικας παππούς της έτρωγε ανελλιπώς ένα πιάτο κουάκερ με γάλα κάθε μέρα, το επέβαλα στον εαυτό μου. Άκριτα ομολογώ αλλά απέκτησα έτσι τη συνήθεια πιστεύοντας στα μεγάλα οφέλη - μείωση χοληστερίνης, πιθανοτήτων για καρκίνο ή για καρδιακό νόσημα και αφροδισιακές ιδιότητες (περιέχει L-αργινίνη, ένα αμινοξύ, και ψευδάργυρο ο οποίος συνεισφέρει στη σύνθεση τεστοστερόνης). Το γήρας φαινόταν μικρό, πέραν της γραμμής του χρόνου μπροστά, μακριά όπως η γραμμή του παππού της φίλης.

Και η ρουτίνα έλαμψε στο μυαλό μου, έγινε ιεροτελεστία, διαβάζοντας ότι ο Ρίλκε, αρχές του εικοστού αιώνα σαν ζούσε στο Παρίσι, ανακάλυψε το κουάκερ, εισαγωγή από Καλιφόρνια, κι έγινε ενθουσιώδης της βρώσης του πιστεύοντας στα οφέλη της βρώμης - όπως πίστεψα αργότερα κι εγώ.

Τον τελευταίο καιρό όμως άρχισε να με πειράζει το γάλα, να με αρρωσταίνει από λίγο, καθημερινά. Το έκοψα και τότε φάνηκε η γύμνια της πειθούς μου αναφορικά με το κουάκερ, της προσπάθειας να ντύσω το νερόβραστο πλέον καθημερινό χυλό όχι απλά με νοστιμιά αλλά, μπροστά στη νεόφερτη άρνηση του κορμιού, με ζωντάνια και έπαρση μακροημέρευσης.

Ο Ρίλκε μάλλον κατάφερε να μετουσιώσει την καθημερινότητά του σε υψηλή τέχνη και Θεό και, τελικά, τη ζωή του σε αθανασία - στα μάτια των ζωών των άλλων.

Εγώ επιθυμώ να σώσω την καθημερινότητά μου από εκτροχιασμό. Δεν έχω με τι να αντικαθιστώ το ξέφτισμά της. Οι προσπάθειές μου σταφίδες και πετιμέζι καθώς είναι μικρή ώστε να χωρέσει τέχνη και Θεό.