Δεν είναι μόνο η στάση απέναντι στην Ευρώπη γενικά· δεν είναι μόνο η στάση απέναντι στην Ουκρανία ειδικά. Είναι και η στάση απέναντι στη Γερμανία: που η απόφασή της να εξοπλιστεί φέρνει ξανά μνήμες του παρελθόντος. Είναι και η διαρκής πεποίθηση σε μια σταθερή επανάληψη του παρελθόντος, σε αυτή την αναμάσηση ιδεών που αποκλείουν οποιαδήποτε πρόοδο. «Η Ευρώπη δεν δύναται να κάνει βήματα προόδου γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι βαθιά προβληματική γιατί εξακολουθεί να μην βλέπει και να μην διαχειρίζεται τις διαφορές των λαών που ενδημούν κάτω από την ομπρέλα αυτής της πολιτικής ένωσης», ακούμε συχνά. Έτσι λοιπόν, ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας, μιας Γερμανίας που έχει υπάρξει αρχιτέκτονας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και αν το σκεφτεί κανείς λίγο εκτός αγκυλώσεων, είναι η Γερμανία αυτή που θα σήκωνε τον ρόλο αυτό, γιατί θα ήταν η Γερμανία που θα είχε να διαχειριστεί τους δαίμονές της, και άρα ο επανεξοπλισμός της θα ξυπνούσε αταβιστικά μνήμες ότι ο γίγαντας τώρα δεν θα λειτουργήσει ευρωπαϊκά αλλά μόνο γερμανικά. Με την ίδια λογική η Ουκρανία τώρα κρίνεται ως άλλη Γιουγκοσλαβία, που θα μπορούσε να κυλήσει σε εμφύλιο, γιατί το πουτινικό αφήγημα λέει ότι δεν διαθέτει εθνική συνείδηση ικανή να υποστηρίξει μια συγκροτημένη άμυνα. Άλλα βλέπουμε όμως εμείς καθώς διανύουμε τη 13η μέρα πολέμου…
Πόση όμως δολοπλοκία και κοντόθωρη λογική για να φαίνεται ότι το ΝΑΤΟ λειτουργεί τελικά όχι απλώς όπως λειτουργεί ο δικτάτορας, αλλά χειροτέρα και απείρως πιο χειριστικά από τον Πούτιν; Πόσο εύκολη η διαπίστωση όταν καλείσαι να ερμηνεύεις πάντα την πραγματικότητα με προ-ερμηνείες. Όταν πριν ακόμα σκεφτείς, γνωρίζεις πού πρέπει να καταλήξεις και το μόνο που χρειάζεται είναι να βρεις τα κομμάτια που θα συμπληρώσουν το προσχηματισμένο στο μυαλό σου παζλ. Γιατί η έννοια του παζλ είναι παραπλανητική ως μηχανισμός ερμηνείας της πραγματικότητας, καθότι το παζλ εισάγει ύπουλα ένα, και μόνο ένα, προκαθορισμένο τέλος. Γιατί πάντα το δυσκολότερο είναι να μην ξέρεις πού πηγαίνεις· να μην έχεις προαποφασίσει, και να δέχεσαι να ανοίξεις κάθε βολικό μαύρο κουτί έτοιμων λύσεων και να επανεξετάσεις τις έσω συνδεσμολογίες.
Και γιατί όλα αυτά; Γιατί οι δημοσιολογούντες σπάνια ενδιαφέρονται για γνήσια σκέψη· αυτό που τους κόφτει είναι η επινόηση του τρόπου που θα συγκεντρώσει το μεγαλύτερο δυνατό ενδιαφέρον, ο μηχανισμός που θα συνδαυλίσει το πλήθος. Γιατί; Γιατί φυσικά απώτερος σκοπός και φαντασίωση κάθε σχολιαστή είναι η αναρρίχηση προς τα υψίπεδα της εξουσίας. Γιατί ο σχολιαστής “αξιώσεων” είναι πάντα εν δυνάμει ένας υποψήφιος (ηλίθιος ή κυβερνήτης, λίγη σημασία έχει) που μαθαίνει ότι άλλη είναι η πορεία προς τη σκέψη και άλλη η πορεία προς την εξουσία, ή έστω τη φαντασίωση της εξουσίας. Που μαθαίνει ότι όσο πλησιάζει προς την εξουσία τόσο η σκέψη περνάει σε δεύτερη μοίρα και ο τακτικισμός αναδεικνύεται πανάκεια. Όταν έχεις λοιπόν ήδη αποφασίσει ότι είναι η Δύση που νοσεί γιατί έχει να διαχειριστεί το αποικιοκρατικό/ιμπεριαλιστικό παρελθόν της, που μπροστά του κάθε νεόκοπος δικτάτορας μοιάζει με νήπιο που έχει απωλέσει την πιπίλα του, έχεις ήδη πάψει να σκέφτεσαι και έχεις αρχίσει να ψάχνεις το κοινό σου. Είσαι στο τρένο του λαϊκισμού που οδηγεί στη φαντασίωση της εξουσίας και γιατί όχι, ενίοτε, και στην εξουσία.