Ο Πούτιν, ως θεατρική περσόνα, καλύπτεται είτε από μεγάλους της Ιστορίας ηττημένους είτε από σπαστικούς σιωπηλούς που αργούν να προβληθούν στα ιστορικά πρωτοσέλιδα. Ένα είναι σίγουρο. Δεν γαμιέται! Είτε τον δούμε στον ρόλο του Ροβεσπιέρου, είτε των πρώτων χρόνων του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, η μοίρα του είναι προδιαγραμμένη. Η γκιλοτίνα της Τρομοκρατίας που κατέληξε σε παρωδία του Υπερτάτου Όντος και η βάναυση σφαγή των Γάλλων πολιτών που χάρισε στον Κορσικανό δόξα, είναι μοιραίες εξελίξεις και απολήξεις μιας Φάουσας και μιας Μέδουσας που ο Βλαδίμηρος θα ολοκληρώσει είτε με το μάγουλο στο τσιγκέλι του χασάπη, είτε στην φιλοσοφική μπερζέρα ενός ακτιβιστή πολιτικού.
Δεν έκλεισε μια εβδομάδα και τα είδαμε σχεδόν όλα. Τις τζούφιες απειλές και την αντίσταση του γενναίου κομιεντιένη, που φλερτάρει με την κρεμάλα ως ιερόν σφάγιον, την απύλωτη προπαγάνδα του Δυτικού κόσμου, με κύριο πιάτο μια Γερμανία που επανεξοπλίζεται (άρα ΕΜΕΙΣ γαμιόμαστε και συγγνώμη... ) και τον παπαδιαμαντικό πρωθυπουργό μας που στέλνει καλάσνικοφ εκ των αδιαθέτων των βαλκανικών μαφιών, και λοιπά, και λοιπά.
Απλώς, δεν λάβατε υπόψη πως με απλές κινήσεις μη δαπανηρές, μια συντριπτική έκταση της Ασίας, αν συνυπολογίσουμε την Κίνα, την Σιβηρία και πλήθος «συμμάχων», ετοιμάζει μιας μορφής Περλ Χάρμπορ, αυτή τη φορά όχι στον Ειρηνικό, αλλά στο αμερικανικό Όνειρο. Και δεν λογαριάζω τους μεγάλους ηττημένους της Χιροσίμα που πέρασαν ένα διάστημα όπου τα παιδιά τους πιπίλιζαν τις αποτρόπαιες πληγές τους, καθώς δοκιμάζοντας το πύον τους, το έβρισκαν γλυκό! Θα 'πρεπε, πριν γαμήσουμε λογοτεχνικά τον Πούτιν, να βάλουμε στη χαρτοσακούλα την πνιγμένη αγανάκτηση των ηττημένων του προηγούμενου αιώνα. Τα κράτη και οι αυτοκρατορίες αλλοιώνονται, καταστρέφονται, γίνονται Βενετίες και Αψβούργοι και Οθωμανοί.
Το πρώτο που θα τελεσθεί μπροστά στα εμβρόντητα ματάκια μας, θα είναι, ακόμη κι αν ο Πούτιν γενεί σκόνη, ο καβγάς των «νικητών». Ποτέ δεν ήταν αλλιώς, από τα χρόνια του Χαμουραμπί και της Χρυσής Ορδής. Και ο Πούτιν είναι τύπος βιβλικού Σαμψώνος, απ' αυτούς που πατάνε το κομβίον, μιμούνται το Dr. Strangelove του Κιούμπρικ, σκορπάνε πυρηνικές νάρκες υπό απόλυτη προσήλωση στην πεποίθηση πως ο θάνατος είναι η επανεκκίνηση μιας ζωής τρελών αγελάδων.