Μου τον σύστησαν γνωστοί. Ομοφυλόφιλος παλαιάς κοπής, συζεί με το σύντροφό του από τον καιρό που πέθανε η μητέρα του γιατί όσο ζούσε η μητέρα του έπρεπε να ζει μαζί της. Εβδομηνταπέντε χρονών αυτός, συνομήλικος ο σύντροφός του, όποτε τους βλέπω τους συναντώ στο καφενείο της γειτονιάς τους καθώς στο σύντροφό του αρέσει το ποδόσφαιρο. Αυτή είναι και στην ουσία η έξοδός τους, άντε και καμιά ψησταριά με τσίπουρο. Η σύνταξη χαμηλή και είναι αναγκασμένος να βάφει σπίτια σε συνεργείο Αλβανού για να συμπληρώνει το εισόδημα του νοικοκυριού.

Γεννήθηκε στην Αργεντινή, έφυγε από 'κει στα είκοσι και δεν ξαναγύρισε. Σπούδαζε ηθοποιός μου έχει πει, αλλά όταν οι γονείς του αποφάσισαν να γυρίσουν Ελλάδα τους ακολούθησε, έπρεπε να τους ακολουθήσει. Έπαθε σοκ όταν ήρθε στην Αθήνα μαθημένος στο Μπουένος Άιρες. Δεν του άρεσε η ζωή στην Αθήνα, έκατσε ένα χρόνο κι έφυγε για Βαρκελώνη. Ξαναγύρισε όμως - πάντα οι γονείς, το καθήκον.

Μαθαίνοντας για το ταξίδι μου στην Αργεντινή μου ζήτησε να του φέρω μάτε. Ένα ρόφημα που αγαπούν σε αυτά τα μέρη του κόσμου, τονωτικό που σιγοπίνουν όλη την ώρα γυναίκες και άντρες κουβαλώντας το ειδικό κύπελλο μαζί με το θερμός και το φίλτρο-καλαμάκι - όπου κι αν πηγαίνουν. Είναι σαν εμείς να έχουμε την κούπα, τον καφέ και την καφετιέρα όπου κι αν βρεθούμε. Απόρησα με την υπομονή τους, το δοκίμασα, είναι πικρό, κάπως σαν το τσάι του βουνού. Αλλά μπορεί και να λέω ψέματα γιατί ήπια μόνο μία γουλιά και το τσάι του βουνού το σιχαίνομαι.

Του υποσχέθηκα λοιπόν να του φέρω μάτε από την Αργεντινή γιατί δεν ξαναγύρισε στην πόλη που γεννήθηκε από όταν έφυγε στα είκοσι χρόνια του - όσο κι αν την αγάπησε ως παιδί, έφηβος και νέος. Το ξαναλέω, έπρεπε να ακολουθήσει την οικογένειά του. Την Αργεντινή δεν σταμάτησε να τη νοσταλγεί. Αλλά πιθανόν να μην την ξαναδεί ποτέ.

Την υπόσχεσή μου την κράτησα, του έστειλα τη φωτογραφία σήμερα.

Καλή η γενιά την οποία μας γνωρίζει ο Κεκάτος μέσα από το Milky Way, κατανοούμε τα προβλήματα της για τα οποία εν μέρει είμαστε υπεύθυνοι εμείς οι παλαιοί. Νιώθουμε την queer ενέργειά της. Έχω όμως μία επιφύλαξη με αυτήν την επιτακτικότητα του "θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα". Το αυτόματο δικαίωμα, απόλυτο και σε χρόνο dt. Κάτι τέτοιο, δεν ξέρω, μπορεί και να σκοτώνει την επιθυμία για τον κόσμο. Το χειρότερο - ίσως να μην αφήνει καν περιθώριο νοσταλγίας για τον κόσμο. Η νοσταλγία χρειάζεται χρόνια για να θεριέψει και να υπάρξει, χρόνια απώλειας με την υπομονή ενός μετρονόμου του Ομήρου.

Και τη θλίψη ότι ίσως δεν ξαναδείς το Σταυρό του Νότου κάτω απ' τον οποίο γεννήθηκες, πέρα εκεί στην άκρη του Γαλαξία.