Skip to main content
Παρασκευή 03 Μαΐου 2024
Των δύο δερνόντων, ο τρίτος πρώτος

Δέκατος έκτος αιώνας. Ιερά εξέταση, ναυμαχία του Λεπάντε, αρχίζει να τρέχει ποτάμι το αίμα στους Αζτέκους και τους Ίνκα, που οι ρυπαροί κονκισταδόροι Κορτές και Πισάρο με τον σταυρό στο χέρι κανοναρχούν. Ένα σόι Μαλαξών, ενεργοποιείται μεταξύ Μοριά και Σταμπολήδων, μόλις καταπνίγεται μια διάδοση που θέλει την Πόλη να ανήκει αποκλειστικά στους Οθωμανούς, διάδοση που οι ραγιάδες συρρικνώνουν.
 
Εμφανίζεται ένας «Νομοκάνων» και μία «Πατριαρχική Κωνσταντινουπόλεως Ιστορία» που έχει συντάξει ένας Μανουήλ Μαλαξός, ο εναλλάσων τα τραυλά του ελληνικά με έντονη θυμοσοφία, που το άλλο άκρο της βρίσκεται στην «φιλοσοφία του κρασοπατέρος».

Μια γλώσσα χειροποίητη:
 «Γέγονεν δε η παροιμία δήλη" των δύο δερνόντων, ο τρίτος πρώτος" ήγουν, κατά τον κοινόν λόγον, όταν δέρνονται και οι δύο και αποκάμουν και αποσταθούν από τον δαρμόν, όταν έλθει άλλος τρίτος απάνω εις αυτούς, γίνεται πρώτος, έσοντας όπου τους ευρίσκει και τους δύο αποκαμομένους από τον δαρμόν και δεν δύνουνται να πολεμήσουν κατ΄ αυτού».
 
Ο Μαλαξός πεθαίνει το 1591. Η παροιμία που διασώζει, γνωρίζει μια ανάσταση το 2022, η ελληνική Βουλή παύει να διχάζεται κατά το έθος, και τσουπ! έχομε έναν τρίτο που διεκδικεί, έστω αγαπητικά και διασπαστικά, μια εναλλακτική φάση διακυβέρνησης. Το έντονα ιδιωματικό αξάν του τρίτου εναλλακτικού ηγέτη, ονόματι Ανδρουλάκη που οργανώνει τα ντουζένια του με τα στεγνά του μάγουλα, διεκδικεί πόντους προσθετικούς, έντονα νοσταλγικούς. Η Βουλή των Ελλήνων αντιμετωπίζει ένα φλέγον πρόβλημα, άλυτο από τους πολιτικούς επιστήμονες, τους μαθημένους σε κομματικιάρο σκούρο. Μια Τρίτη δύναμη βρίσκεται στην πιάτσα και δεν έχει ματαγίνει. Ευτυχώς, την παρτίδα την οδηγεί από τον τάφο, ο Μανουήλ Μαλαξός, με την παροιμία που παραθέτει. Στην ουσία, ερμηνεύει πως εάν Μητσοτάκης και Τσίπρας, οι ναυμάχοι του Λεπάντε ,συνεχίσουν το ματωμένο ξεκατίνιασμα, ένας τρίτος θε να ξετσουτσουμίσει και θα λάβει τον κότινον, των δύο δερομένων αποκαμωμένων από το βρωμόξυλο.
 
Είδατε τι καλά που ορίζει την τελική λύση του, ο αιματωμένος, ανοήτως μονοκλωνικός δέκατος έκτος αιών, ο αιών του Λουθήρου;