Με αφορμή τον θάνατο της Μαρίνας Καραγάτση, η Λαμπρινή Κουζέλη αναδημοσίευσε στο προφίλ της στο Φέισμπουκ δύο κείμενα που είχε δώσει στο Βήμα η Καραγάτση, μετά από αίτημα της κυρίας Κουζέλη. «Τελικά δέχτηκε να συμμετάσχει στο αφιέρωμα, με τον όρο ότι θα έγραφε η ίδια ένα κείμενο και θα το δημοσιεύαμε χωρίς την παραμικρή αλλαγή. Συμφώνησα ασμένως», μας πληροφορεί η κ. Κουζέλη, προσθέτοντας πως «Το άλλο που ζήτησε σε εκείνο το αφιέρωμα ήταν να μπει στην εικονογράφηση κι ένας πίνακας της μάνας της. Τον βολέψαμε κι αυτόν στο δισέλιδο».
Το πρώτο κείμενο, με τίτλο «Σουρπράιζ πάρτι στην ταράτσα του Καραγάτση» δημοσιεύτηκε στις 14 Αυγούστου 2015 και πραγματεύεται τη ζωή ένα καλοκαίρι μέσα στην Κατοχή. Διαβάζοντας, έφθασα στο εξής απόσπασμα: «Πριν λοιπόν από καμιά δεκαπενταριά μέρες –οι ζέστες όλο και έσφιγγαν –είχα κατεβεί στον κήπο της Τζίνας κι εκεί κάτω από τις φιστικιές μελαγχολούσαμε γιατί ερχόταν το καλοκαίρι και πάλι θα τη βγάζαμε στην Αθήνα. Ούτε η Τζίνα θα δροσιζόταν στις κεφαλλονίτικες παραλίες ούτε εγώ στην ανεμοδαρμένη Ανδρο. Ετσι αποκαλεί η μαμά μου το αγαπημένο της νησάκι. Εχω μεγάλη λαχτάρα, να τελειώσει επιτέλους ο πόλεμος, να μπορέσω κι εγώ να πάω να γνωρίσω το νησί μας. Αμάν και πότε όμως.»
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά θα μου επιτρέψετε να αμφιβάλω για το κατά πόσον η Μαρίνα Καραγάτση, γεννημένη το 1936, χρησιμοποίησε την έκφραση «Αμάν και πότε». «Αμήν και πότε» είναι η παροιμιώδης έκφραση με την οποία μεγαλώσαμε όλοι, τουλάχιστον ως το 2009, όταν η Μελίνα Τανάγρη κυκλοφόρησε το τραγούδι «Αμάν και πότε», που περιείχε το στίχο «Θα γυρίσω μόνο όταν το αμάν θα γίνει αμήν».
Φυσικό είναι ένα τέτοιο λάθος να περάσει απαρατήρητο στο Βήμα του 2015, όπου ο αυτόματος διορθωτής δεν το κοκκινίζει και ο Λεωνίδας Ζενάκος έχει αποχωρήσει προ πολλού. Κι εγώ θα επαναλάβω την άποψή μου ότι το έντεχνο τραγούδι έκανε, τελικά, μεγάλη ζημιά. Όσο για την εικονογράφηση αυτού του κειμένου, έβαλα έναν πίνακα της Νίκης Καραγάτση από το 1957 που έχει τίτλο «Πασαλιμάνι», και ήταν η αφορμή για την τελευταία μου επαφή με τη Μαρίνα, αλλά εγώ δεν θα το κάνω θέμα.
Το θέμα ήταν και είναι η Μαρίνα Καραγάτση. Όπως σημείωσε η Λίζυ Τσιριμώκου σε ένα λιτό και περιεκτικό αποχαιρετιστήριο κείμενο, η Καραγάτση ήταν «ζωντανός και άμεσος άνθρωπος, με ορατά τα σημάδια μιας σπάνιας ομορφιάς που δεν τη νίκησε ο χρόνος, μας αφήνει μια γεύση πικρίας με το φευγιό της. Παίρνει μαζί της έναν κόσμο που κρατιέται πλέον από ελάχιστες κλωστές. Μια εποχή χάνεται μαζί της».