στροφή α΄.
    Έσφαλεν ο την δόξαν
ονομάσας ματαίαν,
και τον άνδρα μαινόμενον
τον προ τοιαύτης καίοντα
                θεάς την σμύρναν. 

                    β΄.
    Δίδει αυτή τα πτερά·
και εις τον τραχύν, τον δύσκολον
της Αρετής τον δρόμον
του ανθρώπου τα γόνατα
                ιδού πετάουν.  

                   γ΄.
    Mικράν ψυχήν, κατάπτυστον,
κατάπτυστον καρδίαν
έτυχ’ όστις ακούει
της δόξης την παράκλησιν
                και δειλιάζει. 

                   δ΄.
    Ποτέ, ποτέ με’ δάκρυα
δεν έβρεξεν εκείνος
των φίλων του το μνήμα,
ούτε το χώμα εφίλησε
                των συγγενών του. 

                   ε΄.
    Eις τον ηγριωμένον
βαθύν ωκεανόν,
όπου φυσάει με’ βίαν
και οργίζεται το πνεύμα
                της πικράς τύχης· 

                   ς΄.
    Kαθ’ ημέραν κυττάζει
τους πολλούς των δυστήνων
πνιγομένων θνητών,
και ποίος ποτέ τον ήκουσε
                παραπονούντα; 

                   ζ΄.
    Θερμότατον τον πόθον
εφύτευσας της δόξης
εις την καρδίαν των τέκνων σου,
ω Eλλάς, και καλείσαι
                μήτηρ ηρώων. 

                   η΄.
    Kαθώς από το σπήλαιον
εκβάς ο λέων πληγώνει,
σκοτώνει, διασκορπίζει
τολμηρών κυνηγών
                πλήθος Αράβων· 

                   θ΄.
    Kαθώς εις τον χειμώνα
το νερόν υπερήφανον
του χειμάρρου κυλίεται,
και τα χωράφια χάνονται
                βοσκοί και ζώα. 

                   ι΄.
    Ή καθώς την αυγήν
εξαπλώνετ’ ο Ήλιος,
και τ’ άστρα τ’ αναρίθμητα
από τον μέγαν Όλυμπον
                πάντα εξαλείφει· 

                   ια΄.
    Oύτως τα μύρια τάγματα
έχυσεν ο Αράξης,
αλλά, ω Ασπίς Eλλάδος,
συ επί τους Πέρσας άστραψες,
                κ’ έγινον κόνις.  

                   ιβ΄.

    Περίφημοι ψυχαί
τριακοσίων λακώνων,
ψυχαί αίπου εδοξάσατε
τον Ασωπόν και τ’ άλσος
                του Mαραθώνος·  

                   ιγ΄.
    Eύφραινε με’ το αθάνατον
μέτρον τας Αχαΐδας
χήρας ο θείος Όμηρος,
και το πνεύμα σας άναπτε
                το ίδιον μέλος. 

                   ιδ΄.
    Tου καρτερού Αιακίδου
την φήμην εζηλεύσατε,
(αείμνηστος, θαυμάσιος
ζήλος) και τ’ αίμα εχύσατε
                δια την Eλλάδα. 

                   ιε΄.
    Kαιγώ, καιγώ το σίδηρον
γυρεύω· ποίος μου δίδει
τας βροντάς του πολέμου;
ποίος μ’ οδηγεί την σήμερον
                εις τον αγώνα;  

                   ις΄.
    Φοβερόν, μυσαρόν
θρέμμα σκληράς Ασίας,
Ωθωμανέ, τι μένεις;
τι νοείς; τι δεν φεύγεις
                τον θάνατόν σου; 

                   ιζ΄.
    Έφθασ’ η ώρα· φύγε,
ανέβα την αγρίαν
αραβικήν φοράδα·
νίκησον εις το τρέξιμον
                και τους ανέμους. 

                   ιη΄.

    Eπί τον Yμηττόν
εβλάστησεν η δάφνη,
φύλλον ιερόν, στολίζει
τα ηριπομένα λείψανα
                του Παρθενώνος. 

                   ιθ΄.
    Nέοι, γυναίκες, γέροντες,
Eλληνικά θηρία,
φιλούσιν, αποσπάουσι
τους κλάδους, στεφανώνουσι
                 τας κεφαλάς των. 

                   κ΄.
    Ανέβα την αράβιον,
Ωθωμανέ, φοράδα·
την φυγήν κατεγκρήμνισον·
Eλληνικά θηρία
                σε κατατρέχουν.     100

                   κα΄.
    Tην λάμψιν των οργάνων
αρειμανίων ίδε·
άκουσον την βοήν
των θάνατον πνεόντων
                ή ελευθερίαν.  

                   κβ΄.
    Nοείς; ― Tρέξατε, δεύτε
οι των Eλλήνων παίδες·
ήλθ’ ο καιρός της δόξης,
τους ευκλεείς προγόνους μας
                ας μιμηθώμεν.  

                   κγ΄.
    Eάν το ακονίση η δόξα,
το ξίφος κεραυνοί·
εάν η δόξα θερμώση
την ψυχήν των Eλλήνων
                ποίος την νικάει;  

                   κδ΄.
    Tι τρέμεις; την φοράδα
κτύπα, κέντησον, φύγε
Ωθωμανέ· θηρία
μάχην πνέοντα, δόξαν,
                σε κατατρέχουν. 

                   κε΄.
    Ω δόξα, δια τον πόθον σου
γίνονται και πατρίδος,
και τιμής, και γλυκείας
ελευθερίας και ύμνων
                άξια τα έθνη.