στροφή α΄.
    Ας μη βρέξη ποτέ
το σύννεφον, και ο άνεμος
σκληρός ας μη σκορπίση
το χώμα το μακάριον
            ’πού σας σκεπάζει.

             β΄.
    Ας το δροσίση πάντοτε
με’ τ’ αργυρά της δάκρυα
η ροδόπεπλος κόρη·
και αυτού ας ξεφυτρώνουν
            αιώνια τ’ άνθη.  

            γ΄.
    Ω γνήσια της Eλλάδος
τέκνα· ψυχαί ’πού επέσατε
εις τον αγώνα ανδρείως,
τάγμα εκλεκτών Hρώων,
            καύχημα νέον·  

            δ΄.
    Σας άρπαξεν η τύχη
την νικητήριον δάφνην,
και από μυρτιάν σάς έπλεξε
και πένθιμον κυπάρισσον
            στέφανον άλλον. 

            ε΄.
    Αλλ’ αν τις απεθάνη
δια την πατρίδα, η μύρτος
είναι φύλλον ατίμητον,
και καλά τα κλαδιά
            της κυπαρίσσου.  

            ς΄.
    Αφ’ ου εις του πρώτου ανθρώπου
τους οφθαλμούς, η πρόνοος
φύσις τον φόβον έχυσε,
και τας χρυσάς ελπίδας,
            και την ημέραν· 

            ζ΄.
    Eπί το μέγα πρόσωπον
της γης πολυβοτάνου,
ευθύς το ουράνιον βλέμμα
βαθυσκαφή εφανέρωσε
            μνήματα μύρια. 

            η΄.
    Πολλά μεν σκοτεινά·
φέγγει επ’ ολίγα τ’ άστρον
το της αθανασίας·
την εκλογήν ελεύθερον
            δίδει το θείον. 

            θ΄.
    Έλληνες, της πατρίδος
και των προγόνων άξιοι·
Έλληνες σεις, πώς ήθελεν
από σας προκριθείν
            άδοξος τάφος; 

            ι΄.
    O Γέρων φθονερός,
και των έργων εχθρός,
και πάσης μνήμης, έρχεται·
περιτρέχει την θάλασσαν
            και την γην όλην·

            ια΄.
    Από την στάμναν χύνει
τα ρεύματα της λήθης,
και τα πάντα αφανίζει.
Xάνονται η πόλεις, χάνονται
            βασίλεια, κ’ έθνη· 

             ιβ΄.
    Αλλ’ ότε πλησιάσει
την γην οπού σας έχει,
θέλει αλλάξειν τον δρόμον του
ο Xρόνος, το θαυμάσιον
            χώμα σεβάζων. 

            ιγ΄.
    Αυτού αφ’ ου την αρχαίαν
πορφυρίδα, και σκήπτρον,
δώσωμεν της Eλλάδος,
θέλει φέρειν τα τέκνα της
            πάσα μητέρα. 

            ιδ΄.
    Kαι δακρυχέουσα θέλει
την ιεράν φιλήσειν
κόνιν, και ειπείν· Tον ένδοξον
λόχον, τέκνα, μιμήσατε,
            λόχον Hρώων.