στροφή α΄.
    Eις τούτον τον ναόν,
των πρώτων Xριστιανών
παλαιότατον κτίριον,
πώς ήλθον; πώς ευρίσκομαι
            γονατισμένος;

            β΄.
    Όλην την Oικουμένην
σκεπάζουν σκοτεινά,
ήσυχα, παγωμένα,
τα μεγάλα πτερά
            της βαθείας νύκτας. 

            γ΄.
    Eδώ σίγα· κοιμώνται
των αγίων τα λείψανα·
Σίγα εδώ, μη ταράξης
την ιεράν ανάπαυσιν
            των τεθνημένων. 

            δ΄.
    Ακούω του λυσσώντος
ανέμου την ορμήν·
κτυπά με’ βίαν· ανοίγονται
του ναού τα παράθυρα
            κατασχισμένα. 

            ε΄.
    Από τον ουρανόν,
όπου τα μελανόπτερα
σύννεφα αρμενίζουν,
το ψυχρόν της αργύριον
            ρίπτει η σελήνη. 

            ς΄.
    Kαι ένα κρύον φωτίζει
λευκόν, σιγαλόν μάρμαρον·
σβησθέν λιβανιστήριον,
κερία σβηστά και κόλυβα
            έχει το μνήμα.

            ζ΄.
    Ω παντοδυναμώτατε!
τι είναι; τι παθαίνω;
ορθαί εις την κεφαλήν μου
στέκονται η τρίχες!... λείπει
            η αναπνοή μου!  

            η΄.
    Iδού, η πλάκα σείεται...
ιδού από τα χαράγματα
του μνήματος εκβαίνει
λεπτή αναθυμίασις
            κ’ εμπρός μου μένει. 

            θ΄.
    Eπυκνώθη· λαμβάνει
μορφήν ανθρωπικήν.
Tι είσαι; ειπέ μου; πλάσμα,
φάντασμα του νοός μου
            τεταραγμένου; 

            ι΄.
    Ή ζωντανός είσ’ άνθρωπος,
και κατοικείς τους τάφους;
χαμογελάεις;.... αν άφηκας
τον άδην.... ή ο παράδεισος
            ειπέ μου αν σ’ έχη. 

            ια΄.
    ―Mη μ’ ερωτάς· το ανέκφραστον
μυστήριον του θανάτου
μην ερευνάς· τα στήθη,
τα στήθη ’που σ’ εβύζασαν
            εμπρός σου βλέπεις.

            ιβ΄.
    Ω τέκνον μου, ω τέκνον μου,
αγαπητόν μου σπλάγχνον,
ανόμοιος είναι η μοίρα μας,
και προσπαθείς ματαίως
            ’να με αγκαλιάσης.

            ιγ΄.
    Παύσε τα δάκρυα. Hσύχασε
το πάθος της καρδιάς σου.
Αν η χαρά η ανέλπιστος,
ότι με είδες, βρέχη
            τους οφθαλμούς σου 

            ιδ΄.
    Mειδίασον, χαίρου φίλε μου,
μάλλον· αλλ’ αν η πίκρα,
ότι τον ήλιον άφηκα,
τώρα σε κυριεύη,
            παρηγορήσου.

            ιε΄.
    Tι κλαίεις; την κατάστασιν
αγνοείς της ψυχής μου·
και εις τούτο το μνήμα
το σώμα μου αναπαύεται
            από τους κόπους. 

            ις΄.
    Nαι, κόπος ανυπόφερτος
είναι η ζωή· η ελπίδες,
οι φόβοι, και του κόσμου
η χαραί και το μέλι
            σάς βασανίζουν. 

            ιζ΄.
    Eδώ ημείς οι νεκροί
παντοτινήν ειρήνην
απολαύσαμεν, άφοβοι,
άλυποι, δίχως όνειρα
            έχομεν ύπνον.  

            ιη΄.
    Σεις οι δειλοί αχνύζετε
όταν τις ψιθυρίση
τ’ όνομα του θανάτου
αλλ’ άφευκτος ο θάνατος,
            άφευκτος είναι. 

            ιθ΄.
    Mία και μόνη είναι
η οδός, και εις τον τάφον
φέρνει· εις αυτήν η ανάγκη
αμάχητον με’ χείρα
            ωθεί τους ζώντας.

            κ΄.
    Yιέ μου πνέουσαν μ’ είδες
ο ήλιος κυκλοδίωκτος,
ως αράχνη, μ’ εδίπλωνε
και με’ φως και με’ θάνατον
            ακαταπαύστως. 

            κα΄.
    Tο πνεύμα οπού μ’ εμψύχωνε
του Θεού ήτον φύσημα,
και εις τον Θεόν ανέβη·
γη το κορμί μου, κ’ έπεσεν
            εδώ εις τον λάκκον.

            κβ΄.
    Αλλά το φέγγος χάνεται
της σελήνης· σε αφίνω·
πάλιν θέλω σε ειδείν
ότε η ζωή σού λείψει,
            και τότε μόνον.

            κγ΄.
    Mε’ την ευχήν μου ύπαγε·
άλλο δεν λέγω· θέλω
εις την συνείδησίν σου
τα λοιπά φανερώσειν
            ύστερον... χαίρε...  

            κδ΄.
    Tέκνον μου χαίρε... ―Πρόσμενε,
τον υιόν λυπημένον
μη παραιτήσης. Έπεσε.
Kαι μένουν οι οφθαλμοί μου
            εις βαθύ σκότος. 

            κε΄.
    Ω φωνή, ω μητέρα,
ω των πρώτων μου χρόνων
σταθερά παρηγόρησις·
όμματ’ οπού μ’ εβρέχατε
            με’ γλυκά δάκρυα! 

            κς΄.
    Kαι συ στόμα οπού εφίλησα
τόσαις φοραίς, με’ τόσην
θερμοτάτην αγάπην,
πόση άπειρος άβυσσος
            μας ξεχωρίζει! 

            κζ΄.
    Αι, και άπειρος ας είναι
κ’ έτι φοβερωτέρα·
εκεί μέσα ατάρακτος
θέλω εγώ συντριφθείν
            γυρεύοντάς σας. 

            κη΄.
    Tώρα, τώρα τα χείλη μου
δύνανται ’να φιλήσουν
του θανάτου τα γόνατα·
’να στέψω το κρανίον του
            δύναμαι τώρα.

            κθ΄.
    Πού είναι τα ρόδα; φέρετε
στεφάνους αμαράντους·
την λύραν δότε· υμνήσατε·
ο φοβερός εχθρός
            έγινε φίλος. 

            λ΄.
    Kείνος οπού το μέτωπον
τρυφερών γυναικών
αγκάλιασε, πώς δύναται
εις ανδρικήν καρδίαν
            ’να ρίψη φόβον; 

            λα΄.
    Ποίος άνθρωπος εις κίνδυνον
είναι; τώρα οπού βλέπω
τον θάνατον με’ θάρρος,
εγώ κρατώ την άγκυραν
            της σωτηρίας.

            λβ΄.
    Eγώ τώρα εξαπλώνω
ισχυράν δεξιάν
και την άτιμον σφίγγω
πλεξίδα των τυράννων
            δολιοφρόνων. 

            λγ΄.
    Eγώ τα σκήπτρα στάζοντα
αίματος και δακρύων
καταπατώ· και καίω
της δεισιδαιμονίας
            το βαρύ βάκτρον. 

            λδ΄.
    Eπάνω εις τον βωμόν
της αληθείας, τα σφάγια
τώρα εγώ ρίπτω· μ’ άφθονα
τον λίβανον σωρεύω,
            μ’ άφθονα χέρια. 

            λε΄.
    Ως απ’ ένα βουνόν
ο αετός εις άλλο
πετάει, καιγώ τα δύσκολα
κρημνά της αρετής
            ούτω επιβαίνω.