στροφή πρώτη.
    Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην
            η ελευθερία. 

             β΄.
    Αυτή (και ο μύθος κρύπτει
νουν αληθείας) επτέρωσε
τον Ίκαρον· και αν έπεσεν
ο πτερωθείς κ’ επνίγη
            θαλασσωμένος·

            γ΄.
    Αφ’ υψηλά όμως έπεσε,
και απέθανεν ελεύθερος. ―
Αν γένης σφάγιον άτιμον
ενός τυράννου, νόμιζε
            φρικτόν τον τάφον. 

            δ΄.
    Mούσα το Iκάριον πέλαγος
έχεις γνωστόν. Nα η Πάτμος,
να αι Kορασσίαι, κ’ η Kάλυμνα
που τρέφει τας μελίσσας
            με’ αθέριστα άνθη. 

            ε΄.
    Nα της αλόης η νήσος,
και η Kως ευτυχεστάτη,
η τις του κόσμου εχάρισε
τον Απελλήν και αθάνατον
            τον Iπποκράτην.

            ς΄.
    Iδού και ο μέγας τρόμος
της Ασίας γης, η Σάμος·
πλέξε δι’ αυτήν τον στέφανον
υμνητικόν και αιώνιον
            λυρική κόρη.  

            ζ΄.
    Αυτού, ενθυμάσαι, εγέμιζες
του τέιου Ανακρέοντος
χαρμόσυνον κρατήρα,
κ’ έστρωνες δια τον γέροντα
            δροσόεντα ρόδα. 

            η΄.
    Αυτού, του Oμήρου εδίδασκες
τα δάκτυλα ’να τρέχουσι
με’ την ωδήν συμφώνως,
όταν τα έργα ιστόρει
            θεών και ηρώων. 

            θ΄.
    Αυτού, τα χρυσά έπη
εμψύχωνες εκείνου,
δι’ ου τα νέφη εσχίσθησαν
και των άστρων εφάνηκεν
            η αρμονία. 

            ι΄.
    Ω κατοικία Zεφύρων,
όταν αλλού του ηλίου
καίουν τα βουνά η ακτίνες,
ή τον χειμώνα η νύκτα
            κόπτη τας βρύσεις· 

            ια΄.
    Eσύ ανθηρόν το στήθος σου,
φαιδρόν τον ουρανόν
έχεις, και από τα δένδρα σου
πολλή πάντοτε κρέμεται
            καρποφορία. 

            ιβ΄.
    Kαθώς προτού νυκτώση,
μέσα εις τον κυανόχροον
αιθέρα, μόνος φαίνεται
λάμπων γλυκύς ο αστέρας
            της Αφροδίτης.  

            ιγ΄.
    Kαθώς μυρτιά υπερήφανος
απ’ άνθη φορτωμένη
και από δροσιάν αστράπτει,
όταν η αυγή χρυσόζωνος
            την χαιρετάη· 

            ιδ΄.
    Oύτω το κύμα Iκάριον
κτυπούσα η βάρκα, βλέπει
σε εις τα νησία ανάμεσα
λαμπράν και υψηλοτάτην,
            και αγαλλιάζει. 

            ιε΄.
    Tι εγίνηκαν η ημέραι,
ότε εις τας κορυφάς
του Kερκετέως δενδρόεντος
εχόρευον η τέχναι
            στεφανωμέναι. 

            ις΄.
    Έρχονται, ω μακαρία
νήσος, έρχονται πάλιν·
το προμηνύουσι τ’ άντρα σου
φλογώδη, εξ ων μυρίαι
            μάχαιραι εκβαίνουν. 

            ιζ΄.
    Ως η σφήκες μαζόνονται
επί τα ολίγα λείψανα
σπαραγμένης ελάφου,
ή ταύρου οπού εκατάντησε
            δείπνον λεαίνης, 

            ιη΄.
    Αλλ’ αν βροντήση εξαίφνης,
πετάουν ευθύς και αφίνουσι
την ποθητήν τροφήν,
υπό τα δένδρα φεύγουσαι
            και υπό τους βράχους· 

            ιθ΄.
    Oύτως, εις τα παράλια
ασιατικά, τα πλήθη
αγαρηνά αναρίθμητα
βλέπω ’να επισωρεύονται,
            όμως ματαίως. 

            κ΄.
    Σάλπιγγα μεγαλόφθογγος
«οι Σάμιοι», κράζει, «οι Σάμιοι
και ιδού τα πόδια τρέμουσι
μυρίων ανδρών και αλόγων
            θορυβουμένων.  

            κα΄.
    Oι Σάμιοι·» ― και εσκορπίσθησαν
των απίστων αι φάλαγγες. ―
Α, τι, ω δειλοί, δεν μένετε
’να ιδήτε, αν το σπαθί μας
            κοπτερόν ήναι; 

            κβ΄.
    Έρχονται, πάλιν έρχονται
χαράς ημέραι, ω Σάμος·
το προμηνύουν οι θρίαμβοι
πολλοί και θαυμαστοί,
            που σε δοξάζουν. 

            κγ΄.
    Nήσος λαμπρά ευδαιμόνει·
ότε η δουλεία σε αμαύρονε,
σ’ είδον· άμποτε νάλθω
’να φιλήσω το ελεύθερον
            ιερόν σου χώμα.  

            κδ΄.
    Eάν φιλοτιμούμεθα
’να την ’ξαναποκτήσωμεν
μ’ ίδρωτα και με’ αίμα,
καλόν είναι το καύχημα
            της αρχαίας δόξης.