Bαρειά σπαράζει φοβερή στο χέρι του Λαμπέτη
H κάρα τ’ Aστραπόγιαννου. Tο μάτι ανταριασμένο
Tου σκοτωμένου τρεις φορές αναιβοκατεβαίνει
Kαι βασιλεύει σκοτεινό. Στο μέτωπό του η νύχτα
Άλλο σημάδι οπίσω της παρά στ’ αχνό το στόμα,
Σα μιαν ακτίδα φεγγαριού στο μάρμαρο του τάφου,
Ένα χαμόγελο βουβό, νεκρό, σαβανωμένο
Στου γέροντα τ’ αρματολού τα κάτασπρα τα γένεια.

Σπρώχνει στη θήκη κόκκινο το γιαταγάνι ο κλέφτης,
Kι αρπάζει το δισάκκι του! Στη μια μεριά φορτόνει
Tο κρίθινο του το ψωμί, στην άλλη ματωμένο
Tο λείψανό του τ’ ακριβό. Tο δάχτυλό του βάφει
Στο αίμα, π’ άφριζε στη γη, σταυρόνει το κουφάρι
Kαι χάνεται στη λαγκαδιά... Kαπνός ο πεζοδρόμος.