Κι όλος στον πόθο εδόθηκα τέτοιας λοής, να ζήσω,
οπού φοβούμαι φέρνει με σ’ ώρα να ξετρουμίσω.
Δεν ημπορώ να κοιμηθώ, μα οληνυχτίς λογιάζω,
γυρίζω, θέτω, γέρνομαι, και μόνο αναστενάζω.
Τς ώρες μετρώ και δε θωρώ πότες να ξημερώσει.
Χιλιάδες ψύλλοι και κοριοί οληνυχτίς με τρώσι.

Τα λόγια και οι αθιβολές περιττοπλιάς του πόθου
όλες τσι πείνες παίρνουσι, και όσοι τη γλύκα γνώθου
τσ’ αγάπης, μηδέ πίνουσι ουδέ τρώσι ουδέ κοιμούνται,
μα μετά κείνη θρέφουνται, και πλιο άλλο δε θυμούνται.

Έρωτα, ’ς ποιο σκολειό ’πραξες και πόχεις μαθημένα
τόσω λογιώ μπερδέματα, φρικτά, καταραμένα;
Ποιο δάσκαλο έτσι άπονο ηύρηκες να σε μάθη
να δίδης πρίκες, βάσανα, κρίσες, καημούς και πάθη.

Δίχως τορνέσα οι τυφλοί δεν παίζου τη μαντούρα.