Οι Ρώσοι [...] λέγανε συχνά πως ένας Αρμένης κάνει για δέκα Ρώσους, ένας Εβραίος για δέκα Αρμένηδες, ένας Γραικός για δέκα Εβραίους, κι ένας Φινλανδός για δέκα Γραικούς!

Μπορεί κανείς κι έτσι να ορίσει το σκοπό της μουσικής: να δίνει ζωή στα όνειρα από τη μια μεριά και να παρασταίνει τη ζωή σαν όνειρο από την άλλη.

Είναι το αιώνιο κακό, το Ελλαδικό και ιδιαίτερα των Ρωμιών της Τουρκίας, η υπερβολική προσήλωση στην οικογένεια, η θυσία του ατόμου μπρος στο οικογενειακό σύνολο.

Αντί να παίζω [στο πιάνο] τις ανιαρές σκάλες [...] δοκίμαζα τα διάφορα κόκκαλα, τα άσπρα και τα μαύρα, και προσπαθούσα να βρω διάφορους συνδυασμούς ήχων και να νιώσω το μυστήριο που έκανε άλλα κόκκαλα να φαίνονται πως αγαπιώνται αναμεταξύ τους, άμα τα χτυπούσες ταυτόχρονα, κι άλλα σα να μαλώνουνε.
    Και με διασκέδαζε ιδιαιτέρως να βάζω τα κόκκαλα να μαλώνουνε αναμεταξύ τους, και στο τέλος να τα κάνω ν’ αγαπιούνται.

Όλοι μας, όταν γερνάμε, γινόμαστε λίγο-πολύ, όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά, οι καρικατούρες του εαυτού μας.