Κάτι απομένει από την Ποίηση
πάνω στο πρόσωπο που έχει δει
κι ακούσει τα λόγια της.
Οχι μόνο η έκφραση
ένα χειροπιαστό σημάδι
για όποιον ξέρει να το διακρίνει, να το βρει.
Γραμμή βαθύσκια, άγγιγμα του φανταστικού,
(του ανύπαρκτου ή του ασύλληπτου;)
πάνω στο μέτωπο. Στα χείλη μια πτυχή
ανάμεσα πικρίας κι υπεροπτικής χαράς.
Στο βλέμμα λάμψη από σπαθί
αρχαγγέλου.
―Ή τούτο είναι πάρα πολύ;
Πάρα πολύ...
Κάτι απομένει απ’ της ποίησης την ομιλία
στη φωνή, αγνώριστο.
Ή μήπως όλα είναι φαντασία;
Η φαντασία εκείνη, η μοναδική.