Ο έρωτας θάτανε κάτι αδύνατο αν δεν έμενε πιστός στις πρώτες εντυπώσεις του.

Ποιο είναι το φυσικό λίκνο των θεών; Νομίζω, το ύπαιθρο. Κατόπιν τους παίρνει ο ουρμπανισμός, τους πελεκά, τους εκλεπτύνει, τους συζητεί, τους εξαερώνει και τέλος τούς στέλνει από κει που ήρθαν. Είναι η παρακμή: Οι θεοί, τεράστιοι, δε χωρούν πια μέσα στο σχέδιο της πολιτείας ―γιατί εκτός των άλλων πολιτεία θα πει στέγη, δηλαδή αποκλεισμός του απείρου, του αχανούς, ή αν θέλετε, η τιθάσσευσή του.

Για μένα δεν υπάρχει τίποτα το πιο ολέθριο για τον καλλιτέχνη από το να ξανακάνει ό,τι πέτυχε και ν’ αποκοιμιέται πάνω σ’ αυτό. Η ζωή του καλλιτέχνη τελειώνει όταν η συζήτηση παύει.

Μια επανάσταση, μέσα στην τέχνη, οποιαδήποτε ωραία τέχνη, δεν είναι ακριβώς όπως μαι επανάσταση μέσα στην κοινωνία. Μια επανάσταση μέσα στην τέχνη, γίνεται συνήθως πάρα πολύ προτήτερα συνειδητή από κάτι εξαιρετικά προικισμένες φύσεις, από ψυχές ευπαθέστατες, ικανές να δέχονται αμέσως και την ελαφρότερη κίνηση, που σημειώνεται στα πιο απόκρυφα, υποσυνείδητα βάθη των ανθρώπων.