Ήτανε τόπος ηρωικός και πένθιμος μαζί το Παλαμήδι, βράχος αγιασμένος και μαρτυρικός. Η θρησκεία του Χριστού δεν την ξέρει τη βαθειά τούτη συζυγία του θείου και του τρομερού. Όμως οι αρχέγονες θρησκείες την ξέρανε, κι η ψυχή τους ήτανε βουτηγμένη στη σπαρταριστή έκσταση της φρίκης. Ο βράχος του Παλαμηδιού, ξεκινώντας από καιρούς αμνημόνευτους, έφερνε μαζί του ίσαμ’ εμάς τη μυθική του την ψυχή. Δίπλα στο ερημικό εκκλησάκι του Αγι’ Αντρέα, αντιφέγγισμα ιλαρό της Γαλιλαίας, στηνόταν η καρμανιόλα, επιβίωση πανάρχαιων ανθρωποθυσιών.

Η ζωή είναι όνειρο, ναι, αλλά με τρομαχτική, οδυνηρή ενάργεια ―που δεν αλλάζει όμως το φευγαλέο και το τελικά ανυπόστατο του ονείρου.

Καταλαβαίνω την οικονομία να υπάρχει τέλος, δεν καταλαβαίνω την οικονομία να υπάρχει δοκιμασία φρικτή πριν από το τέλος.

Το παράλογο του κόσμου υπάρχει για λίγους. Γι’ αυτούς που αντιπαραβάλλουν την έμφυτη εσωτερική τους αξίωση με το ηθικά ασύμμετρο του κόσμου, του σύμπαντος. Για τους άλλους, τους πολλούς, ο κόσμος είναι συνεπέστατος, λογικότατος. Μη μιλάμε λοιπόν δογματικά για το παράλογο. Είναι τόσο σπάνιο όσο και η τραγική προδιάθεση και γεύση.

Η Αλήθεια, από την ίδια της τη φύση είναι φτιαγμένη για πολύ λίγους. Και ούτε αυτοί άλλωστε μπορούν ν’ αντισταθούν στο διαλυτικό της αγκάλιασμα, στη θανατηφόρα εξομολόγησή της.

Βλέπω ν’ ανατέλει μια ανθρωπότητα πραγματικά ηρωική ―γιατί [είναι] απελπισμένη. Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς ήρωας για να είναι τραγικός. Δεν υπάρχει αληθινός ηρωισμός όπου υπάρχει ελπίδα.

Η τελευταία αγωνία: Να βασανιστείς τόσο όχι για να κερδίσεις κάτι, αλλά για να χάσεις― το μοναδικό που έχεις!

Μας αναστατώνει το γεγονός του θανάτου, όμως λησμονούμε ότι είναι τόσο φυσιολογικό όσο μια γέννηση, και πάντως πολύ πιο αναγκαίο...

Ο άνθρωπος, στην καλύτερή του εκδοχή, είναι ένα πλάσμα που δεν το χωράει ο εαυτός του.

Από το ευλαβικό ψέμα προτιμώ την ανίερη αλήθεια.

Στη σκηνή, ο ηθοποιός ζει μια ζωή αναυθεντική. Δεν είναι ούτε καθαρά ατομική του, ούτε του προσώπου. Είναι κάτι σαν σύνθετο και ενδιάμεσο.

Πόσο περιορισμένη είναι η μελωδία της πολιτικής. Παίζει το σκοπό της απάνω σε δυο μόνο νότες: την υποκρισία και τον κυνισμό. Τις μεταχειρίζεται εναλλάξ, σε μακρές και βραχείες συλλαβές. Αυτό είν’ όλο. Όποιος περιμένει ιδεολογία απ’ αυτήν, είναι ηλίθιος.

Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να προοδεύει.

Το δράμα είναι πως ο Θεός είναι σύλληψη υποκειμενική. Η εποχή μας ζητάει αντικειμενικές αλήθειες.

Το αντίθετο της ευφυΐας δεν είναι η κουταμάρα: είναι η πονηρία. Η ευφυΐα είναι το ευγενές. Αγενής είναι η πονηρία και όχι η κουταμάρα ―που είναι ουδέτερη.

Ό,τι δεν μπορείς να πετύχεις από τις γυναίκες με τα σοβαρά, το πετυχαίνεις με τα αστεία.