Οι γυναίκες θέλουνε ξύλο...Το ξύλο μονάχα τες μαϊνάρει. Το ξύλο, λέει, ήτανε μες στον Παράδεισο· ναι, μες στη μέση. Το λέει και το τροπάρι· ποιΟ τροπάρι δεν ηξέρω, γιατί δεν είμαι βέβαια θεολόγος, μα ωστόσο!... Και δεν πρέπει οι άντρες ποτέ, σα συγχίζονται, να χολοταράζονται, να φαρμακώνονται, να ποτίζονται χολές... α όχι! Ο θυμός, άλλο πράμα· ο άνθρωπος κοκκινίζει, φωνάζει, κάνει, χτυπιέται και ξεθυμαίνει. Ουφ! Η χολή άλλο· αυτή καθίζει μέσα στα σωθικά, συμμαζεύεται στην καρδιά του ανθρώπου, τήνε κιτρινίζει, σα φλεμόνι, και τήνε σαπίζει!... Νά τι κερδίζει ένας που χολεύεται...

Η καταδίκη είναι για όλους τιμωρία, μα όχι και σωφρονισμός!

Τα κοινωνικά ζητήματα, είπε ο Βαλσάμης μ’ ένα μικρό χαμόγελο, δεν ημπορεί να τα δημιουργήσει ούτε να τα λύσει καμία ατομική προσπάθεια... Παρουσιάζονται μόνα τους και βρίσκουν μόνα τους μια λύση με την τριβή μέσα στα πλήθη... Για τούτο, το άτομο δεν ημπορεί να κάμει τίποτ’ άλλο παρά να καλλιεργεί τον εαυτό του με τη μάθηση και την τέχνη... Κι είναι τόσα τα προβλήματα της ζωής και του θανάτου και τόσο μεγάλα, που κι η πλιο πολύχρονη ανθρώπινη ζωή δεν είναι αρκετή παρά για να τα ακροεγγίξει, όχι και για να τα εξετάσει... Η σπουδή τους όμως χαρίζει στην ψυχή την καλύτερη γαλήνη...