Ποτέ σου μη γελάσουνε τα χείλη·
σφίξε τα νευρικά να τα ματώσεις·
κατσούφη σ’ έχουν κάνει κι οι νευρώσεις,
καμπούρη οι φίλοι και φροντίδων πλήρη.
 
Ψηλά να το κρατήσεις το κοντύλι,
τα εντός σου στη ζωή να θανατώσεις.
Ν’ ανθίσεις δεν σ’ αφήνουν οι ψυχώσεις
αφ’ ότου ο μέγας Φρόυδ έχει ανατείλει.
 
Στίχους να μουρμουρίζεις, να στενάζεις,
να μαραίνεσαι σα ρόδο μες στο δείλι,
κρανίο μ’ άδειες κόγχες να φαντάζεις,
 
του εγκεφάλου να σειέται το μαντήλι.
Κι αν λάβεις κι απ’ τον ουρανό πιττάκι
δίχως άλλο θε να ’ν’ του Καρυωτάκη!