Του μυστήριου ανασήκωσε την πέτρα
    και μη σκιαχτείς το δάγκαμα του αστρίτα·
    την αλήθεια ακατάπαυτα αναζήτα
    και ιδές αν είναι, ως λεν, ψυχοπονέτρα.
 
Μία μία τες σαγιτιές του πόνου μέτρα
    και άγρυπνος τες πληγές που ανοίγουν κοίτα·
    μηνύτρα φτάνει η κάθε μια σαγίτα
    απ’ της άσπλαχνης Μοίρας τη φαρέτρα.
 
Και α βρεις που ο πόνος είναι η μόνη αλήθεια,
    τότες απ’ τ’ αντρειωμένα σου τα στήθια
    γδύσου την ταπεινότη της ορφάνιας·
 
στης Ομορφιάς, στης Δύναμης τη γλύκα,
    με αλαλητό χαράς και περηφάνειας
    γίνε Θεός σου και τη Μοίρα νίκα.