Ξεχωριστά όταν έκαμες μια κάποιαν ομιλία,
που το ’να άφηνες γλήγορα κι έμπαινες σ’ άλλα τρία,
σα μαϊμού (συχώρεση, αν ένας φλάρης βγάλει
ετούτη την παρόμοιαση που δεν την είπαν άλλοι),
που το μεγάλο κάστανο που τς έριξαν το σφίγγει
και βγάνει χαρχατούρισμα από το αισχρό λαρύγγι,
σιμώνει τα μπομπόχερα στη μπομπερή μουσούδα,
συχνοχτυπάει τα βλέφαρα και του πετάει τη φλούδα,
κι ό,τ’ άρχισε να το γευθεί, αφήνει να της πέσει,
κι αδράχνει, γύρου που γελούν, χαρτί, μαντίλι, φέσι.
Χεροκροτεί κάποιος τρελός, κι αμέσως όλ’ οι άλλοι
χεροκροτούν στο δρόμο ομού, και γέλωτες μεγάλοι.
Εύγε και μη σε γνοιάζει δα το πράμα να ταιριάζει,
γιατί καλά μοιάζεις αυτή, οπού κακά μάς μοιάζει.