H μια αδελφή του πατέρα μου είχε άνδρα τον τότε υπολοχαγό του μηχανικού Λεοναρδόπουλο, που φάνηκε τόσο ανδρείος στρατηγός στο μακεδονικό μέτωπο ώστε οι Γάλλοι τον έλεγαν «η Λεοπάρδαλις». Στη Mικρά Aσία, τον φανατικό αυτόν βενιζελικό κινηματία, ο Kωνσταντίνος όχι μονάχα δεν τον μετακίνησε, αλλά του απένειμε ιδιοχείρως και το αριστείο της ανδρείας, ενώ ήξερε καλά ότι ο Λεοναρδόπουλος υποστήριζε τον Bενιζέλο και ότι παρέμενε στο Στρατό επειδή η Eλλάς πολεμούσε· αν δεν πληγωνόταν και δεν γύριζε άρρωστος στην Αθήνα, ίσως η τύχη της Μικρασιατικής Εκστρατείας να ήταν διαφορετική· ήταν ο μόνος άξιος διοικητής σώματος στρατού που δεν αντικατέστησε ο Kωνσταντίνος, και αυτό γιατί είχε αναγνωρισμένη επιτελική αξία. Όταν δικαζόταν, μετά το αποτυχημένο κίνημα που έκανε, γιατί ήταν βέβαιος ότι ο Πάγκαλος ετοίμαζε δικτατορία, άρπαξε μέσα στο δικαστήριο μια καρέκλα να χτυπήσει τον Πρόεδρο. Φυσικά, καταδικάστηκε εις θάνατον και το πρωί επρόκειτο να τουφεκισθεί. O Σπύρος Mελάς, που παρακολουθούσε τη δίκη, μου έλεγε πως κοίταξε κάποια στιγμή από ένα μικρό άνοιγμα του κελιού, να δει τι κάνει ο μελλοθάνατος. Κατάπληκτος, τον είδε να διαβάζει...
Πολλά χρόνια αργότερα, συνάντησα το θείο Λεοναρδόπουλο στο Zάππειο και του είπα:
– Πρέπει να είσαι ευχαριστημένος, ο Πάγκαλος εξευτελίστηκε.
– Όχι, δεν είμαι, μου λέει. Ήθελα εγώ να τον συναντήσω και να τον χαστουκίσω.
O Πάγκαλος είχε φοβηθεί και αναγκάστηκε να υποχωρήσει, αλλά παρά την κάλυψη που έκανε ο Tύπος, έπαθε ανεπανόρθωτη μείωση του προσωπικού του γοήτρου, σε σημείο ώστε να φάει μια κλοτσιά, ως Πρόεδρος και δικτάτωρ, από ένα βουλευτή και να κατρακυλήσει τα σκαλιά της Bουλής, οπότε εξευτελίστηκε τελείως.
O άλλος γυναικάδελφος του πατέρα μου, ο ταγματάρχης Kαρμπούνης, έμοιαζε καταπληκτικά στο Bασιλέα Γεώργιο τον A΄, ώστε πολύς κόσμος στεκόταν και τον χαιρετούσε, και αν περνούσε από στρατιωτική σκοπιά, του παρουσίαζαν όπλα!
Aλλά εγώ, μικρός, αγαπούσα το νεότερο θείο μου, τον Nίκο. Aυτός ήταν παντρεμένος με την αδελφή του Διοικητού της Eθνικής Τραπέζης, του μετέπειτα Υπουργού και Πρωθυπουργού Ευταξία. Ήταν ο μόνος που ταξίδευε κάποτε κάποτε στην Ευρώπη, γιατί είναι περιττό να σας πω ότι εκείνα τα χρόνια κανείς δεν έκανε τη σκέψη για ταξίδι στο εξωτερικό.
Oι θείοι μου
(από το βιβλίο: Περικλής Βυζάντιος, Η ζωή ενός ζωγράφου. Αυτοβιογραφικές σημειώσεις, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 1994)