Ατίμητο δώρο,
πέτασμα ουρανοπόρο,
άστρο μες στ’ άστρα,
κόσμων αφθάστων,
κόσμων απλάστων
μάγισσα πλάστρα.
Στο πέρασμά της,
σαν θεία διαβάτις
του Χάους φωτίζει
τη σκοτεινιά [...]

Επέστη τέλος η 31 Δεκεμβρίου, ημέρα επίσημος καθ’ ην η θεά Μωρία μειδιά από του ύψους της Ακροπόλεως προς τον λαόν της Αθηνάς, ημέρα αποτελούσα [...]

Όταν θέλετε να κάμετε ένα δώρον, μη συμβουλεύεσθε την τσέπη σας. Συμβουλευθείτε την αγάπην σας. Δεν υπάρχουν πλούσια και φτωχά δώρα. Ένας ζητιάνος μπορεί να [...]

Κι απ’ τη γωνιά ο καλός της Λήθης σύντροφος,
τ’ αγαπημένο μας παλιό ρολόι,
τραγουδιστής του χρόνου, κι αυτός κλαίοντας,
ρυθμίζει αργά, φριχτά, το μοιρολόι...

Όταν στα βάθη της νυκτός με περιζώνει
άκρα θαλάσσης, ουρανού και γης ειρήνη,
το πνεύμα οπού στην ταραχή του κόσμου σβήνει
σιγά την μυστικήν ζωή [...]

«Μέσ’ απ’ το μάτι μου, φρέαρ ανόρυκτο, αντλείται η μνήμη τους, οστά που μοσκοβολούν, ιερά και τίμια λείψανα, λουλούδια ανθρώπινα».

Kει που πήγα ν’ ασπαστώ,
είδα το μικρό Xριστό
και μου φάνηκε πως κάτι
μου ’γνεψε με το ’να μάτι.

Tον ρωτάω: «Tι αγαπάς;»
Mού [...]

Μα κι από αγγέλους κι από Μάγους
δεν ζήλεψα άλλο πιο πολύ,
όσο της Μάνας Του το στόμα
και το ζεστό, ζεστό φιλί.

Διάκοι του Βάαλ, δεν είναι δικός σας
αυτός της φάτνης ο φτωχός Χριστός
που εκήρυξε για νόμο του τη χάρη.

Φασουλήδες, μακριά, κι εσείς παλιάτσοι!
Στην αστόχαστη πλέμπα μην πλερώνεις,
σατιριστή, του σκλάβου το χαράτσι.

Συνίσταται δε ο περίεργος τούτος χαρακτήρας [ο λογιότατος] εις το εκούσιο προσπαθισμένο στρέβλωμα της έκφρασης των ιδεών του!

Τον ίλιγγο των στροβίλων σου, πόσο περίτεχνα
τον αποκρύβεις με την επίφαση της γαλήνης.
«Γαλήνια νύχτα» σε ονομάζουν, εσένα, του οίστρου
την προφυλακή. [...]

Έρως, μ’ είπε, στη φιλία
συνηθίζει να ξεχνά
την καλή του συμφωνία
και τον όρκον του συχνά.

Όχι μόνον στο θέατρον δεν ανεχόμεθα να υποκρίνεται κανείς πάθημα το οποίον έχει, αλλά και έξω προτιμώμεν την μίμησιν από την αλήθειαν· απόδειξις ότι μας [...]

Ταμείον της ψυχής μας είναι το σώμα, θύρες του εαυτού μας είναι οι αίσθησες.

Αλίμονο στην προσευχή που δεν μπόρεσε να βρει το Θεό της.

Ένα ελαφρό ανασήκωμα των ώμων μου, και φτάνει
να τιναχτεί από πάνω μου του πόνου μου ο βραχνάς·
κι όμως αυτό το ελάχιστο, που κόπο [...]

Tρέχει μέσ’ στα χαράματα το ελάφι
που είναι η χαρά μου τόσος αντίλαλος
εδώ που κατοικώ
ένα πουλί από καπνό ανέρχεται στο ξημέρωμα.

Πηγαίνει όμως στην ταβέρνα τακτικά, την νύχτα,
και κάθεται και βλέπει προς την είσοδο·
μέχρι κοπώσεως βλέπει προς την είσοδο.
Ίσως να μπει. Aπόψ’ ίσως [...]

Bούρκωναν τα μάτια του ο τρελός λαγός
πρήσκονταν η γλώσσα
βόγγαε μαύρο έντομο ο τρελός λαγός
θάνατος στο στόμα

Εις τας ιδέας των ανθρώπων παρουσιάζεται μια αντίφασις αξιοπαρατήρητος. Ενώ θεωρούμεν τα ζώα κατώτερά μας και δεν δύναται ακόμη να χωρέση εις το λογικόν μας [...]

Και τώρα ―για όσους έφθασαν στο βυθό της πικρίας· για όσους ανάδωσαν τους παθητικότερους τόνους που είχαν ν’ αναδώσουν· ποιος τρόπος μένει, αν θέλουν να [...]

Το ποίημα ποτέ δεν είναι παρόν. Είναι μονάχα παρελθόν και μέλλον. Ανάμνηση και προσμονή. Απουσία από τα πράγματα και προβολή σε μια πραγματικότητα που υπήρξε [...]

Στη σκηνή, ο ηθοποιός ζει μια ζωή αναυθεντική. Δεν είναι ούτε καθαρά ατομική του, ούτε του προσώπου. Είναι κάτι σαν σύνθετο και ενδιάμεσο.

Ξένος ο τόπος κι ο καιρός κι οι άνθρωποι όλοι ξένοι
μες στη μεγάλη μοναξιά. Mάταια ζητώ ένα φίλο,
μα εκεί που παραδέρνομαι στη νύχτα [...]