Κανένας κεντρικός άξονας, εκτός από τον άξονα της εφήμερης στιγμής: τότε μονάχα η αισθαντικότητα έχει νόημα· η ηδονή, ο πόνος, τότε μονάχα εκφράζουν κάτι· το [...]

Στις όχτες του ποταμιού που εφύσαγε κι οι πέτρες ήτανε δίχως χαρά, μ’ ένα κρύο, αδέκαστο φως.

Kυρίες φιλοθεάμονες τον τριγύριζαν, στρογγύλες, αβυσσόκολπες, με μυζητήρες [...]

Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,
μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,
όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη
σαν έπαθλο του αγώνος, και μοχθούνε,
και τη ζωή τους εξακολουθούνε,
νεκροί [...]

Κατ’ ουσίαν η συμπεριφορά της κοινωνίας προς την γυναίκα είναι ως προς υποδεεστέραν ημών. Ούτε ήτο δυνατόν να είναι άλλως, αφού αι δύο μεγάλαι πηγαί [...]

Τίνες αυτοί; Οι ποιηταί· εντός της ερημίας
φωνή αγάπης συμπαθής και πλήρης μυστηρίου·
δημιουργοί και των θεών και της αθανασίας
με ρόδα περιέπλεξαν την άκανθον [...]

H θάλασσα τα κυπαρίσσια τ’ ακρογιάλι πετρωμένα
σ’ ακινησία θανατερή. Kαι μόνο αυτός ο Eλπήνωρ
που τον γυρεύαμε με τόση επιμονή μες στα παλιά χειρόγραφα [...]

Oι στίχοι αυτοί μπορεί και να ’ναι οι τελευταίοι
Oι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Aυτοί που [...]

Μένει το μέλλον πίσω μας. Ίσως
να προφτάσομε να χαράξουμε το
ήρθεν η στιγμή.

Τόσο δύσκολο, μα τόσο δύσκολο ν’ αφήσεις την εποχή σου να σε σφραγίσει, χωρίς να σε παραχαράξει.

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο Ποιητής μοιράζεται στα δυο.

Πορτοκαλλάνθια, τι σας ρώτησαν τ' αηδόνια;
O τζίτζικας τι θέλει από τα μεσημέρια;
Kι όσα βογγούνε σαν από τα καταχθόνια,
κι όσα ανεβαίνουνε τραγούδια προς [...]

Γαλήνη σαν της Kυριακής που λείπουνε όλοι
σ’ ένα δωμάτιο που του αφαίρεσα τα αισθήματα.

Πλανιέται κάποια πιθανότητα θανάτου
υπέροχου με σκαλιστές επάνω στο γυαλί [...]

Διερμηνεύς δ’ ο ποιητής τής εποχής του είναι·
ελπίδες, φόβοι, πόθοι της και τέρψεις της και οδύναι
εις την φοιβίαν δέλτον του κεχαραγμέναι ζώσι,
και [...]

Είναι άνθρωποι που ζούνε σα χόρτα και κοτρώνια ―ζουν και δε μιλούνε, μόνο βλέπουν τη ζωή τους σαν τα χόρτα και τα κοτρώνια: τη βλέπουνε [...]

Η φοβερωτέρα εγκατάλειψις δι’ ένα άνθρωπον είναι, όταν τον εγκαταλείπη η εποχή του.

Διαυγείς αλλά με πληθυντική παρρησία δεχτήκαμε στο στήθος μας την ανταύγεια ενός θυμού. Περιορισμός δεν υπήρχε. Tο φιλί που δώσαμε μας το πήρε το δρολάπι [...]

Δεν είχες τίποτα να πεις, κύριε.
Γιατί ηνώχλησες τις λέξεις,
γιατί τις ηνώχλησες;

Φίλτρα σιγής βιάζουν τα σφαλισμένα χείλη,
φωνές υπνόβιες τ’ αυτιά, και μες στις φλέβες
ακούω τη βαθιά βοή του ταξιδιού.

Στον κακόν αγέρα ή που χάνεσαι ή που επακολουθεί γαλήνη

Aυτά στη γλώσσα τη δική μου. Kι άλλοι άλλα σ’ άλλες. Aλλ'
H αλήθεια μόνον [...]

η τέχνη κι η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε: η τέχνη και η ποίησις μας βοηθούνε να πεθάνουμε

Είχε προ αυτού χάρτην, κάλαμον, μελανοδοχείον και παν ό,τι χρειάζεται προς επίδειξιν της αμαθείας του.

Συχνά παρατηρώ τι λίγη σπουδαιότητα που δίδουν οι άνθρωποι στα λόγια. Ας εξηγηθώ. Ένας απλούς άνθρωπος (με «απλούς» δεν εννοώ «βλαξ»: αλλά όχι διακεκριμένος) έχει [...]

Κάθε γράψιμο είναι ένας Σωσίας που του περνάς όλα τα βάρη σου.

Μη μόνον όσα βλέπετε πιστεύετε.

Των ποιητών το βλέμμα είν’ οξύτερον.

Οικείος κήπος είν’ η φύσις δι’ αυτούς.

Υπάρχει ένα ποσοστό έκφρασης που ανήκει στο υλικό, ανεξάρτητο από τον τεχνίτη· δεν ξέρω αν θα το έλεγα τυχαίο. Τον άξιο τεχνίτη τον αναγνωρίζει κανείς [...]